Prezentowana praca Tadeusza Brzozowskiego jest doskonałym przykładem twórczości artysty, wywodzącego się od nadrealizmu dążącego do abstrakcji o ekspresyjnej formie. Koloryt obrazu jest oszczędny, bazuje głównie na żółci zestawionej z czernią, przełamaną bielą i refleksami czerwieni, dzięki temu twórca uzyskuje efekt ekspresyjnych laserunków. Linie są kanciaste, załamujące się. Artysta kładzie farbę impastowo silnie akcentując fakturę. Twórczość T. Brzozowskiego jest wynikiem głębokich przemyśleń, jak sam mówił: "[...] Nasycam kolor do maksimum, a potem nagle go przygaszam. Przygaszam tak, jak gasną nasze przeżycia. Jak rodzą się kontrasty ludzkiego losu. Mam stale na myśli ludzi pięknych poplamionych brudem".