Prezentowana praca Tadeusza Brzozowskiego jest doskonałym przykładem twórczości artysty, wywodzącego się od nadrealizmu dążącego do abstrakcji o ekspresyjnej formie. Koloryt obrazu jest oszczędny, bazuje głównie na żółci zestawionej z czernią, przełamaną bielą i refleksami czerwieni, dzięki temu uzyskując efekt ekspresyjnych laserunków. Linie są kanciaste, załamujące się, rozprzestrzeniając i ogarniając całość. Artysta kładzie farbę impastowo silnie akcentując fakturę. Twórczość T. Brzozowskiego jest wynikiem głębokich przemyśleń, jak sam mówił: "[...] Nasycam kolor do maksimum, a potem nagle go przygaszam. Przygaszam tak, jak gasną nasze przeżycia. Jak rodzą się kontrasty ludzkiego losu. Mam stale na myśli ludzi pięknych poplamionych brudem"