Artystka należy do grona wybitnych artystów nowoczesnej sztuki. Dzięki przyjaźni z Piotrem Potworowskim i inspiracji jego dziełami dała się poznać w latach 60-tych jako artystka szczególnie wrażliwa na dźwięczność barwy. Mimo zafascynowania kolorystami poszukiwała jednak własnej drogi twórczej. Od tamtej pory jej obrazy zdominowane były motywem zdeformowanej figury ludzkiej. Kontrasty modulowanych plam barwnych, sumaryczne kształty, teatralne pozy i gesty postaci usytuowanych na granicy figuratywności i abstrakcji to cechy charakterystyczne jej najlepszych płócien. Malarstwo Pągowskiej to afirmacja życia powiązana z dramatem istnienia, które nie pozostawia widza obojętnym tylko wciąga go do ciekawej dyskusji nad sensem życia. W swoich obrazach nasyca widza spokojem i liryką, jednocześnie zaś wciąga w swoją tajemnicę. Artystka, nadaje bohaterom niejednoznaczny charakter. Operuje gwałtownymi sumarycznymi kształtami oraz kontrastami plam jednolitego koloru. W płótnie tym zawiera też swój program: "Trzeba dużo widzieć, by dużo odrzucać, poprzez eliminację zyskiwać większe bogactwo, a skrót formalny ma służyć jasności wypowiedzi i zwiększać siłę obrazu. Ciągle szukać własnego `ja` i walczyć z tym szczęściem, którym jest malowanie." Tematyczne i formalne cechy malarstwa Pągowskiej, tak charakterystyczne w prezentowanej pracy pozwalają zaliczyć ją do jednych z najciekawszych zjawisk z obszaru nowej figuracji w sztuce polskiej.