Po ukończeniu studiów chemicznych w Charkowie, podjęła studia artystyczne, najpierw pod kierunkiem J. Schreidera, zaś od 1878 roku w Szkole Rysunkowej Władysława Gersona w Warszawie. W latach 1880-1883 przebywała w Paryżu, gdzie uczyła się w Académie Julian u T. Robert-Fleury`ego, P. Delaroche`a, J.-P. Laurensa i W. A. Bouguereaau. Po powrocie do Warszawy uczyła się w pracowniach Miłosza Kotarbińskiego, Konrada Krzyżanowskiego i Kazimierza Stabrowskiego. Początkowo malowała głównie pejzaże ukraińskie oraz współpracowała jako ilustratorka z poczytnymi czasopismami "Kłosy", "Tygodnik Ilustrowany", "Bluszcz" i "Wędrowiec". Od roku 1904 zaczęła zajmować się tylko grafiką. W tej dziedzinie osiągnęła mistrzostwo, czego potwierdzeniem były prestiżowe nagrody, jakie otrzymała, np. I nagroda w dziedzinie grafiki TPSP (1914, 1921), medal na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929). Za granicą Stankiewicz eksponowała swe prace w Wenecji, Paryżu, Londynie, Hadze, Sztokholmie i Kopenhadze. Tematem jej prac były najczęściej miejskie zaułki, zabytkowe budowle i wiejskie zakątki. Autorka portretowała Kraków, Toruń, Chełmno, Grudziądz i Wilno, jednakże ukochanym jej miastem była Warszawa. Irena Kossowska stwierdza, że na ukształtowanie jej postawy artystycznej zasadniczy wpływ wywarła graficzna twórczość Whistlera, co widoczne jest szczególnie w nokturnach, a także i na obrazach ukazujących architekturę Starego Miasta w świetle dnia, gdzie artystka sięgnęła po inspiracje do whistlerowskich widoków Londyna i Paryża. W latach dwudziestych i trzydziestych w twórczości artystki uwidacznia się fascynacja grafiką japońską. W latach trzydziestych Stankiewicz podejmuje tematykę marynistyczną, często malując widoki Helu.