Kompozycja o tematyce erotycznej, określanej w sztuce japońskiej terminem shunga ("obrazy wiosny") lub makura-e ("obrazy poduszkowe"). W nurcie ukiyo-e, rozwijającym się w sztuce japońskiej od 2 połowy XVII wieku w plebejskim wielkomiejskim środowisku Edo i innych dużych miast początkowo tematy z dzielnicy domów publicznych, chwalące walory ich pięknych mieszkanek należały, obok podobizn aktorów teatru kabuki, do głównego tematu podejmowanego także przez najwybitniejszych twórców drzeworytów ukiyo-e. W XIX wieku, w schyłkowym okresie ukiyo-e, powstała znaczna ilość rycin tego rodzaju. Zwykle nie były one sygnowane, ponieważ władze, w trosce o zdrowie moralne społeczeństwa, tępiły tego rodzaju aktywność artystyczną. Mimo ryzyka, wydawcy nie rezygnowali z obrazków shunga, ponieważ, jak łatwo się domyślić, przynosiły im one dochód nie do pogardzenia. Były rozprowadzane zazwyczaj w formie albumów, w których na kolejnych stronach prezentowane były zwykle bardzo śmiałe i dość "dosłowne" sceny intymnych zbliżeń.
Prezentowana kompozycja Ando Hiroshige (1797-1858), działającego w Edo wybitnego artysty schyłkowego kresu istnienia szkoły Utagawa, sławnego przede wszystkim z mistrzowskich pejzaży, należy do bardzo rzadko spotykanych erotycznych drzeworytów tego artysty.
Japonia, szkoła Utagawa, Edo, ok. 1845-1850
Rycina z albumu Edo nishiki Azuma bunko, Brokatowe obrazy z Edo, biblioteka Azumo,
Drzeworyt barwny nishiki-e, 20,8 x 29,5cm
Niesygnowany
Kompozycja o tematyce erotycznej, określanej w sztuce japońskiej terminem shunga ("obrazy wiosny") lub makura-e ("obrazy poduszkowe"). W nurcie ukiyo-e, rozwijającym się w sztuce japońskiej od 2 połowy XVII wieku w plebejskim wielkomiejskim środowisku Edo i innych dużych miast początkowo tematy z dzielnicy domów publicznych, chwalące walory ich pięknych mieszkanek należały, obok podobizn aktorów teatru kabuki, do głównego tematu podejmowanego także przez najwybitniejszych twórców drzeworytów ukiyo-e. W XIX wieku, w schyłkowym okresie ukiyo-e, powstała znaczna ilość rycin tego rodzaju. Zwykle nie były one sygnowane, ponieważ władze, w trosce o zdrowie moralne społeczeństwa, tępiły tego rodzaju aktywność artystyczną. Mimo ryzyka, wydawcy nie rezygnowali z obrazków shunga, ponieważ, jak łatwo się domyślić, przynosiły im one dochód nie do pogardzenia. Były rozprowadzane zazwyczaj w formie albumów, w których na kolejnych stronach prezentowane były zwykle bardzo śmiałe i dość "dosłowne" sceny intymnych zbliżeń.
Prezentowana kompozycja Ando Hiroshige (1797-1858), działającego w Edo wybitnego artysty schyłkowego kresu istnienia szkoły Utagawa, sławnego przede wszystkim z mistrzowskich pejzaży, należy do bardzo rzadko spotykanych erotycznych drzeworytów tego artysty.