Podczas Spotkań Krakowskich w 1971 r. Nowosielski zaprezentował serię "czarnych" obrazów, w których oranżowo-czerwony promień wydobywał z ciemnego tła ludzkie postacie. Prześwietlone blaskiem promieniowania - niczym na zdjęciu rentgenowskim - sylwety wydawały się swoistą trawestacją "ikony", jej zeświedczoną wersją odzwierciedlającą kanony malarstwa sakralnego Obrządku Wschodniego lecz zakorzenioną w stechnicyzowanej współczesności. W oferowanym obrazie powraca koncepcja "negatywowych" obrazów. Wyłaniająca się z czarnego tła postać zyskuje tu lapidarność znaku; zostaje sprowadzona do białych plam damskiej bielizny i czerwonych smug sygnalizujących istnienie ciała. Zepchnięta ku prawej krawędzi kadru zostaje jednak podwojona poprzez swe lutrzane odbicie przez co kompozycja zyskuje znamienną dla malarstwa Nowosielskiego asymetrię. Dobry materiał porównawczy stanowią obrazy z serii "czarnych aktów" repr. są m.in. w monografii artysty pióra Jerzego Madeyskiego (Kraków 1973; s. 80, 84). Reprezentatywna dla tej serii jest też kompozycja "Dwie kobiety w ciemni" z 1973 r. (Muzeum Narodowe w Warszawie) repr. w katalogu wystawy monograficznej Nowosielskiego urządzonej w Muzeum Narodowym w Poznaniu w 1993 r. (il. II 25).