Studiował w latach 1883-86 w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Feliksa Szynalewskiego, Władysława Łuszczkiewicza i Jana Matejki. Kontynuował naukę w Monachium, od roku 1888, w szkole S. Hollósy`ego. Podróżował do Włoch i na Węgry. Do kraju powrócił w roku 1890 i zamieszkał na stałe we Lwowie. Pracował tam m.in. nad malarską dekoracją foyer Teatru Miejskiego. Zajmował się przede wszystkim malarstwem portretowym, które przysparzało mu sławy i znajdowało licznych nabywców. Uznanie, jakie przynosiły mu odznaczające się naturalnością portrety i dobrze zakomponowanie portrety zbiorowe zaowocowały przyznanymi mu nagrodami: za swój Autoportret otrzymał na międzynarodowej wystawie w roku 1896 w Berlinie złoty medal, a na wystawie Portret Polski w 1925 za całokształt działalności artystycznej najwyższe odznaczenie honorowe. Po wybuchu I wojny światowej przeprowadził się do Zakopanego, a od roku 1921 zamieszkał w Poznaniu. Swoje prace wystawiał bardzo często, zwłaszcza w krakowskim i lwowskim TPSP, a także w warszawskiej Zachęcie. Oprócz portretów malował sceny rodzajowe, kwiaty oraz pejzaże z Tatr. Chętnie posługiwał się opanowaną do perfekcji techniką akwarelową.