Około 1910 ukształtowała się charakterystyczna dla sztuki Karpińskiego formuła portretu kobiecego wywodząca się z wyrafinowanej estetyki Jamesa McNeill Whistlera. Whistlerowską proweniencję mają wyciszone harmonie srebrzystych błękitów, bieli i czerni eleganckich strojów i wykwintnych kapeluszy modelek starannie upozowanych we fragmentarycznie uchwyconych wnętrzach lub na neutralnych tłach zatopionych w rozproszonym, rozwibrowanym świetle (Modelka Jane, 1908, Portret Janiny Zarzyckiej, 1910).
W dojrzałej fazie twórczości Karpińskiego nasila się stopień szkicowości obrazowania, zaś ulubionym motywem stają się białe i żółte róże, anemony, chryzantemy, peonie, astry i maki.
Szkic przedstawia kobietę niosącą wodę. Ubrana jest w długą spódnicę, kubrak wykończony falbaną w dolnej części i białą koszulę z zapinanymi szerokimi mankietami. Wokół postaci artysta próbował znaleźć najodpowiedniejszy układ dla dłoni zaciskającej się na uchwycie wiadra, czy całej ręki w bufiastej bluzce marszczącej się w ruchu.