Jej rzeźba, opisywana jako „abstrakcja organiczna“, afirmacyjnie nawiązuje do tematów kobiecych archetypów [...] – archaiczne aluzje współbrzmią z szukaniem symetrii w wypukłościach męskich i kobiecych ciał, ich wzajemnej relacji, a nie przeciwstawienia. [...] Marmur staje się tu miękki jak wosk, dosłownie topnieje, zamieniając się w żywo poddającą się formowaniu materię. Jak napisała synowa Marii Papy, Joëlle Rostkowski, ten „marmur staje się ciałem“ – wrażenie sensualności zimnego kamienia wzmacnia wzbudzający chęć dotyku strukturalny element ruchomych podstaw, na których prace można obracać. Dotyk to zapomniany zmysł skupionej na wywyższaniu tego co „widzialne“ patriarchalnej kultury – intuicyjne pragnienie artystki dotyczy tu zrównania prymatu wzroku z umniejszanym doświadczeniem namacalności.
Agata Araszkiewicz, Kobieta z marmuru [w kat.:] Maria Papa Rostkowska. Kobieta z marmuru, Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego, Warszawa 2014, s. 71-72.