Pochodzenie: kolekcja prywatna, Warszawa
Wystawiany: Stefan Krygier 1923-1997, Muzeum Historii Miasta Łodzi, Łódź, 1999
Reprodukowany: Stefan Krygier 1923-1997, Muzeum Historii Miasta Łodzi, Łódź, 1999, s. 117, pozycja I.305; Stefan Krygier, katalog wystawy indywidualnej w Filharmonii Szczecińskiej, 2017, s. 51.
Stefan Krygier (1923, Łódź – 1997, Łódź) Jeden z najważniejszych artystów polskiej powojennej awangardy. Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Łodzi, gdzie studiował w latach 1945–1950 pod kierunkiem Stefana Wegnera (Wydział Malarstwa) i Władysława Strzemińskiego (Wydział Plastyki Przestrzennej). W roku 1963 uzyskał dyplom architekta na Politechnice Warszawskiej.
W późnych latach 40. Krygier wstąpił do Klubu Młodych Artystów i Naukowców w Warszawie, następnie współtworzył grupę artystyczną St-53 w Katowicach. Zajmował się malarstwem, grafiką, działaniami na pograniczu form przestrzennych i environment. Realizował również projekty architektoniczne i urbanistyczne. Prowadził zajęcia praktyczne oraz wykładał teorię sztuki na swojej macierzystej uczelni w Łodzi od 1957 roku do końca życia.
Od czasu studiów zacieśnił swoją znajomość z Władysławem Strzemińskim, wraz z którym opublikował pracę teoretyczną „Widzenie gotyku”. Współpracowali także w realizacjach, jak pisał sam artysta, „o charakterze wystawienniczym i architektury wnętrz”. Krygier wspierał Strzemińskiego w najtrudniejszym dla niego okresie, aż do jego śmierci w 1952 roku.
Twórczość Krygiera kształtowała się pod wpływem takich nurtów jak kubizm, konstruktywizm czy unizm zaszczepiony młodym studentom PWSSP przez Strzemińskiego. Wraz z każdą kolejną dekadą Krygier eksplorował nowe techniki i formy wypowiedzi artystycznej. Obrazy z lat 50. inspirowane są sztuką Egiptu i Grecji. Lata 60. to malarstwo materii, rzeźba w drewnie i grafika. W latach 70. artysta tworzył obrazy olejne nawiązujące do konstruktywizmu. Później w latach 80. i 90. zajmował się malarstwem symultanicznym. Krygier, dzięki swoim szerokim zainteresowaniom – artystycznym, teoretycznym i technicznym – pozostawił po sobie dorobek, który stanowi jedno z najciekawszych zjawisk w polskiej sztuce powojennej. Kontynuując tradycję łódzkiej awangardy, umiejętnie łączył ze sobą dziedzictwo sztuki polskiej i światowej z własnymi teoriami na temat fizycznych i metafizycznych granic obrazu.
Prace Krygiera znajdują się w wielu muzeach i kolekcjach prywatnych w Polsce i na świecie.
olej, płótno, 88,5 x 72,5 cm
sygnowany i datowany p.d: S. Krygier 96;
sygnowany, datowany i opisany na odwrociu: 88,5 x 72,5 – 1996 - „KOBIETA” CYKL. SYMULTANIZM FORMY/I.305; nalepka z opisem pracy
Pochodzenie: kolekcja prywatna, Warszawa
Wystawiany: Stefan Krygier 1923-1997, Muzeum Historii Miasta Łodzi, Łódź, 1999
Reprodukowany: Stefan Krygier 1923-1997, Muzeum Historii Miasta Łodzi, Łódź, 1999, s. 117, pozycja I.305; Stefan Krygier, katalog wystawy indywidualnej w Filharmonii Szczecińskiej, 2017, s. 51.
Stefan Krygier (1923, Łódź – 1997, Łódź) Jeden z najważniejszych artystów polskiej powojennej awangardy. Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Łodzi, gdzie studiował w latach 1945–1950 pod kierunkiem Stefana Wegnera (Wydział Malarstwa) i Władysława Strzemińskiego (Wydział Plastyki Przestrzennej). W roku 1963 uzyskał dyplom architekta na Politechnice Warszawskiej.
W późnych latach 40. Krygier wstąpił do Klubu Młodych Artystów i Naukowców w Warszawie, następnie współtworzył grupę artystyczną St-53 w Katowicach. Zajmował się malarstwem, grafiką, działaniami na pograniczu form przestrzennych i environment. Realizował również projekty architektoniczne i urbanistyczne. Prowadził zajęcia praktyczne oraz wykładał teorię sztuki na swojej macierzystej uczelni w Łodzi od 1957 roku do końca życia.
Od czasu studiów zacieśnił swoją znajomość z Władysławem Strzemińskim, wraz z którym opublikował pracę teoretyczną „Widzenie gotyku”. Współpracowali także w realizacjach, jak pisał sam artysta, „o charakterze wystawienniczym i architektury wnętrz”. Krygier wspierał Strzemińskiego w najtrudniejszym dla niego okresie, aż do jego śmierci w 1952 roku.
Twórczość Krygiera kształtowała się pod wpływem takich nurtów jak kubizm, konstruktywizm czy unizm zaszczepiony młodym studentom PWSSP przez Strzemińskiego. Wraz z każdą kolejną dekadą Krygier eksplorował nowe techniki i formy wypowiedzi artystycznej. Obrazy z lat 50. inspirowane są sztuką Egiptu i Grecji. Lata 60. to malarstwo materii, rzeźba w drewnie i grafika. W latach 70. artysta tworzył obrazy olejne nawiązujące do konstruktywizmu. Później w latach 80. i 90. zajmował się malarstwem symultanicznym. Krygier, dzięki swoim szerokim zainteresowaniom – artystycznym, teoretycznym i technicznym – pozostawił po sobie dorobek, który stanowi jedno z najciekawszych zjawisk w polskiej sztuce powojennej. Kontynuując tradycję łódzkiej awangardy, umiejętnie łączył ze sobą dziedzictwo sztuki polskiej i światowej z własnymi teoriami na temat fizycznych i metafizycznych granic obrazu.
Prace Krygiera znajdują się w wielu muzeach i kolekcjach prywatnych w Polsce i na świecie.