Studia artystyczne odbyła w latach 1970-72 w Państwowej Szkole Sztuk Pięknych w Poznaniu; naukę kontynuowała w warszawskiej ASP w okresie 1972-76. Dyplom z wyróżnieniem uzyskała w 1976 r. w pracowni T. Dominika. Uprawia malarstwo, rzeźbę, tkaninę i rysunek. W 1984 r. Minister Kultury i Sztuki przyznał artystce dwuletnie stypendium. W 1986 r. Biskupska otrzymała Nagrodę I stopnia im. S. Wyspiańskiego w dziedzinie malarstwa i rzeźby. Wzięła udział w XLI Biennale Sztuki w Wenecji w 1984 r. i XIV Międzynarodowym Biennale Małych Rzeźb w Brązie w Padwie w 1986 r. Do najważniejszych wystaw indywidualnych artystki należą ekspozycje w Zachęcie (1986), Muzeum Narodowym w Kielcach (1988), Gate Gallery w Karlsruhe (1993), Międzynarodowym Funduszu Walutowym w Waszyngtonie (1994), Muzeum Polskim w Ameryce, Chicago (1995), Pałacu Opatów w Gdańsku-Oliwie (1998) i Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku (1998). Wczesne, wielkoformatowe obrazy Biskupskiej pozostawały na pograniczu abstrakcji aluzyjnej i sztuki figuratywnej; swą zmonumentalizowaną, syntetyczną formą oddawały tragizm ludzkiej egzystencji, wyrażały dramatyczną wizję śmierci i destrukcji. Motyw człowieka-destruktu, człowieka okaleczonego i zmumifikowanego opracowała artystka w wielu wariantach w cyklach rzeźb "Trwanie" (1881-83), "Misterium czasu" (1982-84), "Non omnis moriar" (1984-85), "Płytowce" (1985-86). W serii obrazów "Współistnienie" (1976) podjęła analizę wzajemnego oddziaływania płaszczyzn koloru i linii barwnych. Do malarstwa powróciła w latach 90. - po blisko dziesięcioletniej przerwie. Oferowany obraz wpisuje się w nurt abstrakcji ekspresyjnej; jego istotą jest wzajemna relacja pola czystej barwy - nieznacznie modulowanej, nasyconej żółcieni - i "reliefowo" nałożonych pasm bieli tworzących formę ramy wprowadzonej w pole obrazu. Ten kolorystyczny dwutakt dopełniają smugi zieleni, czerni i błękitu. Istotną rolę odgrywają wartości fakturalne - zaakcentowany dukt pędzla będący śladem gestu malarki.