Głownia stalowa, dług. 435 mm, szerokości u nasady 35 mm, z lekkim wygięciem na 15 mm, obosieczna z ością biegnącą przez środek od nasady do acentrycznego sztychu i dwoma bruzeczkami po obu jej stronach na obu płazach. Na nasadzie po zewnętrznej stronie widnieją wybite punce kontrolerów w postaci liter ? i ?, po wewnętrznej rok produkcji "1916" i słabo czytelny znak fabryczny Złatoustu - dwugłowy Orzeł otoczony napisem ????????? /???? ????. Trzon rękojeści z wyodrębnioną głowicą, wykonany z dwóch okładzin z drewna bukowego. Pochwa drewniana, obciągnięta skórą lakierowaną na czarno, z dwoma mosiężnymi okuciami. Wprowadzone w 1907 roku w armii rosyjskiej kindżały zastąpiły początkowo szable u szeregowych i niższych podoficerów żandarmerii. W roku 1908 roku zostali w nie wyposażeni żołnierze i podoficerowie obsługi CKM-ów, zaś w 1909 szeregowi i część podoficerów artylerii pieszej. W 1810 roku przywrócono jednak szable żandarmom, natomiast w kindżały otrzymali konni zwiadowcy pułków piechoty. W 1913 roku dokonano nieznacznych zmian w konstrukcji rękojeści w postaci dodanej okrągłej antabki przy uchwycie. Kindżały tego typu znajdowały się również na wyposażeniu żołnierzy Legionu Puławskiego i I Korpusu Polskiego w latach 1914 - 1917.