Aleksandra MICHALAK-LEWIŃSKA (1927–2022)
Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych; późniejszej ASP w Łodzi (1953). Od 1951 związania zawodowo z Instytutem Wzornictwa Przemysłowego, obok wielopokoleniowej czołówki utalentowanych projektantów tkanin. Autorka kilkudziesięciu projektów tkanin dekoracyjnych i odzieżowych, które po latach stały się ikonami polskiego designu. Współorganizatorka kolektywów ludowych – pisankarek; hafciarek oraz wycinankarek.
Po 1960 roku Aleksandra Lewińska pozostała w IWP, dołączając do Zakładu Estetyki Wnętrz, gdzie kontynuowała swoje prace badawcze dotyczące roli tkaniny, barwy i światła we wnętrzu. W latach 1969-70 znalazła się w Zakładzie Środowiskowych Inwencji Plastycznych kierowanym przez prof. Wandę Telakowską. Jednocześnie w ramach współpracy z Zakładem Szkolenia prowadziła w IWP kursy i szkolenia dla projektantów, inżynierów, pracowników przemysłu lekkiego i handlu, nauczycieli i studentów.
W 1971 roku powróciła do Zakładu Barwy i Światła, do badań nad kolorystyką wnętrz, które kontynuowała aż do emerytury w roku 1982. W IWP opracowano wówczas zagadnienia standardowych elementów wyposażenia wnętrz, wyrobów codziennego użytku, sprzętów AGD, tkanin. Jako specjalistka od problematyki barwy uczestniczyła w opracowaniu kart kolorów „standard” dla tych zagadnień. Po roku 1982 Artystka pozostała jeszcze czynna zawodowo jako główny specjalista w COBR Przemysłu Lniarskiego w Żyrardowie. Współpracowała wtedy z IWP aż do roku 1989, doprowadzając do wyprodukowania kolekcji standardowych tkanin lniano-bawełnianych zaprojektowanych wtedy w IWP. Uwieńczeniem tych prac było zorganizowanie w IWP dwóch dużych wystaw „Polski Len” (1989 i 1994).
Równolegle, przez cały czas kariery zawodowej Artystka nie zaprzestała swej indywidualnej działalności twórczej. Projektowała tkaniny unikatowe – gobeliny, kilimy, sumaki i dywany ; w sumie powstało kilkadziesiąt wzorów.
Jej prace były pokazywane i wielokrotnie nagradzane m.in. na wystawach i konkursach krajowych i zagranicznych, stając się ozdobą wielu kolekcji muzealnych i prywatnych. Ostatnio mogliśmy je podziwiać m.in. na wystawach „Wiecznie Młode-Polski Vintage” (2007); „Chcemy być nowocześni” (2011) a w 2021 roku na zorganizowanej przez IWP wystawie plenerowej w Galerii WZ w Warszawie. Od 2017 roku stanowią również element stałej ekspozycji wzornictwa w Muzeum Narodowym w Warszawie.
Za działalność projektową wyróżniona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, odznaką MKiS „Zasłużony Działacz Kultury” i licznymi nagrodami resortowymi.
len, wełna; 60 x 127 cm
na odwrocie metka
Zakopiańskie Warsztaty Wzorcowe; 2. poł. XX w.
Aleksandra MICHALAK-LEWIŃSKA (1927–2022)
Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych; późniejszej ASP w Łodzi (1953). Od 1951 związania zawodowo z Instytutem Wzornictwa Przemysłowego, obok wielopokoleniowej czołówki utalentowanych projektantów tkanin. Autorka kilkudziesięciu projektów tkanin dekoracyjnych i odzieżowych, które po latach stały się ikonami polskiego designu. Współorganizatorka kolektywów ludowych – pisankarek; hafciarek oraz wycinankarek.
Po 1960 roku Aleksandra Lewińska pozostała w IWP, dołączając do Zakładu Estetyki Wnętrz, gdzie kontynuowała swoje prace badawcze dotyczące roli tkaniny, barwy i światła we wnętrzu. W latach 1969-70 znalazła się w Zakładzie Środowiskowych Inwencji Plastycznych kierowanym przez prof. Wandę Telakowską. Jednocześnie w ramach współpracy z Zakładem Szkolenia prowadziła w IWP kursy i szkolenia dla projektantów, inżynierów, pracowników przemysłu lekkiego i handlu, nauczycieli i studentów.
W 1971 roku powróciła do Zakładu Barwy i Światła, do badań nad kolorystyką wnętrz, które kontynuowała aż do emerytury w roku 1982. W IWP opracowano wówczas zagadnienia standardowych elementów wyposażenia wnętrz, wyrobów codziennego użytku, sprzętów AGD, tkanin. Jako specjalistka od problematyki barwy uczestniczyła w opracowaniu kart kolorów „standard” dla tych zagadnień. Po roku 1982 Artystka pozostała jeszcze czynna zawodowo jako główny specjalista w COBR Przemysłu Lniarskiego w Żyrardowie. Współpracowała wtedy z IWP aż do roku 1989, doprowadzając do wyprodukowania kolekcji standardowych tkanin lniano-bawełnianych zaprojektowanych wtedy w IWP. Uwieńczeniem tych prac było zorganizowanie w IWP dwóch dużych wystaw „Polski Len” (1989 i 1994).
Równolegle, przez cały czas kariery zawodowej Artystka nie zaprzestała swej indywidualnej działalności twórczej. Projektowała tkaniny unikatowe – gobeliny, kilimy, sumaki i dywany ; w sumie powstało kilkadziesiąt wzorów.
Jej prace były pokazywane i wielokrotnie nagradzane m.in. na wystawach i konkursach krajowych i zagranicznych, stając się ozdobą wielu kolekcji muzealnych i prywatnych. Ostatnio mogliśmy je podziwiać m.in. na wystawach „Wiecznie Młode-Polski Vintage” (2007); „Chcemy być nowocześni” (2011) a w 2021 roku na zorganizowanej przez IWP wystawie plenerowej w Galerii WZ w Warszawie. Od 2017 roku stanowią również element stałej ekspozycji wzornictwa w Muzeum Narodowym w Warszawie.
Za działalność projektową wyróżniona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, odznaką MKiS „Zasłużony Działacz Kultury” i licznymi nagrodami resortowymi.