TERESA PĄGOWSKA
Ukończyła kierunek malarstwa w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu w pracowni W. Taranczewskiego. W latach 1950-1964 pracowała w gdańskiej PWSSP. W 1964 roku przeniosła się do Warszawy. W latach 1971-1973 była pedagogiem w PWSSP w Łodzi, a od 1973 w ASP w Warszawie, gdzie uzyskała w 1988 roku tytuł profesora zwyczajnego. Uczestniczyła w warszawskim "Arsenale", a w 1959 w Biennale Młodych w Paryżu. Od 1963 roku należała (honorowo - po pokazie swoich prac w paryskiej Galerie Charpentier) do grupy Realites Nouvelles i Nouvelle École de Paris. Artystka prezentuje w swoim malarstwie wspaniałą wrażliwość kolorystyczną rozwiniętą pod wpływem sztuki Piotra Potworowskiego. Jest malarką figuratywną, a najważniejsza w jej twórczości jest postać ludzka, głównie kobieca, ukazywana w różnych konfiguracjach (tanecznych, dynamicznych, zdeformowanych). Taki właśnie motyw zdominował malarstwo artystki w latach 60-tych, czego przykładem jest prezentowana praca.
Omówienie twórczości artystki znajdziemy w książce z serii "Współczesne malarstwo polskie" pióra Z. Kępinskiego. Jest laureatką nagrody nowojorskiej Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego (1990).
tempera, akryl/płótno, 130 x 145 cm
sygnowany i opisany na odwrocie pismem odręcznym: T. Pągowska, Kiksa, 1978
TERESA PĄGOWSKA
Ukończyła kierunek malarstwa w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu w pracowni W. Taranczewskiego. W latach 1950-1964 pracowała w gdańskiej PWSSP. W 1964 roku przeniosła się do Warszawy. W latach 1971-1973 była pedagogiem w PWSSP w Łodzi, a od 1973 w ASP w Warszawie, gdzie uzyskała w 1988 roku tytuł profesora zwyczajnego. Uczestniczyła w warszawskim "Arsenale", a w 1959 w Biennale Młodych w Paryżu. Od 1963 roku należała (honorowo - po pokazie swoich prac w paryskiej Galerie Charpentier) do grupy Realites Nouvelles i Nouvelle École de Paris. Artystka prezentuje w swoim malarstwie wspaniałą wrażliwość kolorystyczną rozwiniętą pod wpływem sztuki Piotra Potworowskiego. Jest malarką figuratywną, a najważniejsza w jej twórczości jest postać ludzka, głównie kobieca, ukazywana w różnych konfiguracjach (tanecznych, dynamicznych, zdeformowanych). Taki właśnie motyw zdominował malarstwo artystki w latach 60-tych, czego przykładem jest prezentowana praca.
Omówienie twórczości artystki znajdziemy w książce z serii "Współczesne malarstwo polskie" pióra Z. Kępinskiego. Jest laureatką nagrody nowojorskiej Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego (1990).