Studiował w Kunstgewerbeschule w Lucernie pod kierunkiem J. van Moosa (1918-20). Naukę kontynuował w warszawskiej SSP w pracowni Tadeusza Pruszkowskiego (1923-30). W roku 1930 rozpoczął pracę pedagogiczną na uczelni jako asystent. W 1946 roku został mianowany profesorem warszawskiej ASP. Był współzałożycielem ugrupowania Szkoła Warszawska wywodzącego się spośród uczniów Pruszkowskiego i podtrzymującego zasady jego estetyki. Przyczynił się do zorganizowania Bloku ZAP (1934). Jako członek ZPAP brał udział we wszystkich ogólnopolskich wystawach plastyki i prezentacjach sztuki polskiej za granicą. W spuściźnie artystycznej Arcta dominują pejzaże. Wyodrębnia się w nich kilka zespołów tematycznych: polskie motywy krajobrazowe, głównie z Kazimierza Dolnego i Szczawnicy, widoki Warszawy oraz pejzaże włoskie i szwajcarskie. Malował także martwe natury inspirowane dawnym malarstwem holenderskim, osiągając wysoki poziom warsztatowych umiejętności. Jego nastrojowe pejzaże wpisują się w nurt postimpresjonizmu. Arct oddał w nich wrażenie atmosferycznej migotliwości śmiałymi uderzeniami pędzla; wysmakowane harmonie barwne ożywiają tu mocne akcenty kolorystyczne.