Kazanie św. Jana Chrzciciela jest stosunkowo późną pracą graficzną Norblina, pochodzącą z jego okresu paryskiego. Najsłynniejsze, wielkie kompozycje artysty wzorowane na twórczości Rembrandta powstały w Polsce, w latach 80. XVIII w. W przeciwieństwie do nich kazanie nawiązuje do twórczości wielkiego Holendra głównie tematyką i kompozycją, a nie techniką wykonania. Na płycie pierwotnie znajdowała się sygnatura N. f. 1808 d'apres Rembrandt. Z tej blachy Norblin wykonał zaledwie kilka odbitek, żadna z nich nie zachowała się w zbiorach polskich. Po jego śmierci z płyty usunięto jego podpis i do nazwiska Rembrandta dodano skrót sc. i datę 1656, tworząc stan II. Odbitki te sprzedawano jako oryginały Rembrandta. Smolik 1935, s. 47, poz. 64; Batowski 1911, s. 172.

Jan Piotr Norblin de la Gourdaine [Jean Pierre Norblin de la Gourdaine] (ur. 1745 Misy-Faut-Yonne - zm. 1830 Paryż) z pochodzenia Francuz, malarz, rysownik i grafik, którego działalność na terenie Polski przypada na lata 1774-1804. Od momentu przybycia do Warszawy związany był z mecenatem rodziny Czartoryskich. Sprowadzony do kraju przez księcia Adama Kazimierza Czartoryskiego, początkowo jako nauczyciel rysunku dla jego dzieci, z czasem stał się nadwornym malarzem rodziny, realizując dla nich różnorodne zlecenia (dekoracje ścienne, obrazy sztalugowe). Związany z Pałacem Błękitnym w Warszawie, w późniejszym okresie majątkiem w Puławach. W jego twórczości dominują sceny mitologiczne i fetes galantes, inspirowane malarstwem Watteau i Fragonarda. Norblin był również rytownikiem. Znanych jest 94 płyt, przeważnie akwafort, przebija się w nich silnie wpływ Rembrandta. Przeważają sceny historyczne (Powołanie Przemysława na króla, Ofiarowanie korony Piastowi), portrety, typy polskie, studia głów i popiersi, krajobrazy wiejskie i kompozycje (Wynalezienie rysunku). Artysta wykształcił w Polsce grupę uczniów, tak jak on przede wszystkim wybitych autorów scen rodzajowych, spośród których najważniejsi to Aleksander Orłowski, Michał Płoński i Jan Rustem.