W latach 1950-1956 studiował na krakowskiej ASP w pracowni plakatu prof. Macieja Makarewicza, następnie w pracowni litografii prof. Konrada Srzednickiego, pod którego kierunkiem uzyskał dyplom. W 1959 otrzymał stypendium rządu francuskiego na studia w paryskiej École nationale supérieure des beaux-arts. Podczas pobytu w Paryżu zetknął się z taszyzmem i malarstwem informel. Mianowski uważał się za malarza, ale jego głównym medium była litografia barwna. Problemy malarskie rozwiązywał przy pomocy języka graficznego. Ważna była dla niego barwa i fizyczny, zmysłowy aspekt tworzywa. Stale poszukiwał nowej estetyki, korzystał z nowości technicznych. Jego twórczość wyróżnia aktualność ideowo-formalna, widać w niej wpływy różnych kierunków i stylów 2. połowy XX wieku. Uważany jest za polskiego przedstawiciela pop-artu. Podejmował tematykę związaną z kulturą masową, wykorzystywał fotografie prasowe. Przeprowadzał eksperymenty warsztatowe w zakresie litografii. Wykonywał liczne wersje kolorystyczne tej samej kompozycji. Efektem zwiększania ilości matryc i ich mieszania są niemal unikatowe odbitki. Wczesne prace Mianowskiego przedstawiają puste wnętrza i pejzaże architektoniczne. W ramach pracy dyplomowej stworzył cykl obrazów i prac graficznych o satyrycznym charakterze – Małe miasteczko nie jest nudne (1956). Później powstały serie drzeworytów i litografii, przedstawiające pojedyncze groteskowe postacie zaopatrzone w atrybuty swojej funkcji lub władzy: Fotograf (1958), Urzędnik (1962). Na początku lat 60. powstał cykl barwnych litografii Katedry, inspirowanych fasadą katedry Notre-Dame i widokami współczesnego Paryża.