Malarz niemiecki przedstawiciel secesji i symbolizmu. Studiował w akademii monachijskiej, gdzie pozostawał pod wpływem Arnolda Böcklina i Franza von Stucka. Jego twórczość szybko została dostrzeżona, jednak po ciężkiej chorobie stracił władzę w prawej ręce. Uległ wpływom uzdrowiciela Arnolda Rikli i byłego pastora Eduarda Baltzera, propagujących wegetarianizm, zdrowe życie w zgodzie z naturą, ruch na świeżym powietrzu oraz naturyzm. Zaczął propagować ich idee, ale kiedy jedno ze zgromadzeń (podczas których głoszono także hasła anarchistyczno-socjalistyczne i pacyfistyczne) zostało rozpędzone przez monachijską policję, Diefenbach wyprowadził się do opuszczonego kamieniołomu. Podjął współpracę z młodym malarzem Hugo Höppenerem (znanym także jako Fidus) i razem z nim stworzył ogromny 68-metrowy fryz z cieni (sylwetek) zatytułowany Per aspera ad astra. Wystawa jego obrazów w Wiedniu (w tym Wybawienia) w roku 1895 odniosła spektakularny sukces; nieoczekiwana sława spowodowała, że malarz uciekł aż do Egiptu pozostawiając swoje prace w rękach oszusta (i tracąc je). W roku 1897 powrócił do Austrii, gdzie założył pod Wiedniem komunę artystów "Humanitas", w której 25 osób obojga płci próbowało wcielać w życie propagowane przez niego idee (wśród m.in. Frantisek Kupka). Malarz planował także odzyskać swoje obrazy i zorganizować dużą wystawę. Komuna zbankrutowała w roku 1899. Diefenbach wyjechał na Capri, uciekając przed sławą i pragnąc by o nim zapomniano. Tworzył tam niezauważany przez współczesnych mu twórców i krytyków włoskich. Zmarł w 1913 roku. W bieżącym roku planowana jest wystawa monograficzna artysty w monachijskiej willi Stucka. W roku 1895 Karl Wilhelm Diefenbach namalował obraz zatytułowany Wybawienie (o wymiarach 300 x 400 ; obecne miejsce przechowywania nieznane), który wystawił w Wiedniu w marcu i kwietniu. Według relacji prasy obraz obejrzało około 25 000 osób (pierwszego dnia około 1500). Obraz miał efektowną oprawę - umieszczono go w ramie wśród aksamitnych kotar. Pod obrazem, w zaciemnionej sali spoczywała ukwiecona trumna. Dodatkowo, w trakcie trwania wystawy, jedna z kobiet, z którą autor był związany, popełniła samobójstwo, co uznane zostało przez opinię publiczną za dalszy ciąg specyficznej "inscenizacji". W roku 1902 autor namalował mniejszą replikę (znaną także pod tytułem Umierający chłopiec), którą zaprezentował na Capri w roku 1903 (obecnie znajduje się ona u Muzeum Diefenbacha w kartuzji św. Jakuba na , wymiary: 192 x 260 cm).

W ubogim wnętrzu (widać zydel ze stojącym na nim dzbanem i chlebem - jedynym posiłkiem dziecka oraz krucyfiks wiszący na ścianie) umierający chłopiec wydobywa ze swoich skrzypiec ostatnie dźwięki. Obok niego na łóżku siedzi Anioł Śmierci, który za chwilę zabierze duszę chłopca do nieba - innej i lepszej rzeczywistości. Około roku 1895, dzięki powodzeniu, jakim cieszyła się monumentalna wersja obrazu, artysta namalował kilka powtórzeń tematu w mniejszym (a zarazem łatwiejszym do sprzedania) formacie. Znane są wersje, w których złagodzono przygnębiającą tematykę obrazu, gdzie autor umieścił wyłącznie postać chłopca grającego na skrzypcach. W dwóch przypadkach dodał mu skrzydła ukazując w ten sposób tytułowe "wybawienie" z nędzy, które osiągnął po śmierci, stając się aniołem.