Rzeźba Witolda Rzegocińskiego, artysty kończącego w 1903 r. krakowską Akademię Sztuk Pięknych, aktywnego zwłaszcza w dwudziestoleciu międzywojennym, przedstawia akt kobiecy w momencie przygotowań do kąpieli. Przykucnięta naga postać młodej kobiety o mocnej, nieledwie tęgiej budowie ciała w prawdzie obserwacji nieodległa jest od weryzmu. Solidna budowa zaznacza się w wielkich udach, obszernych biodrach i obfitym biuście, w plastycznie ukształtowanych fałdach skórnych. Włosy ufryzowane są w sposób modny w latach trzydziestych: obcięte krótko, z zakryciem uszu, spięte od tyłu w płaski kok. Postać przyklęka na obu kolanach opierając pośladki na stopach, korpus wygina się nieznacznie do tyłu, głowa przychylona w lewo i jednocześnie silnie do tyłu. Twarz pozostaje napięta z zamkniętymi oczami, co nadaje jej silnie natchniony wyraz. Ręce zgięte w łokciach zwrócone są ku plecom: prawa podtrzymuje kok, lewa dotyka barku.
Mimo omówionych tu, widocznych elementów werystycznych całość charakteryzuje typowa dla dwudziestolecia pewna syntetyczność obserwacji i monumentalizm potęgowany gładką fakturą. Rzeźba posadowiona jest na wysokim cylindrycznym, obrotowym cokole z marmuru umożliwiającym panoramiczny ogląd.