Praca „Wujek Józek” jest typowym dla Małgorzaty Mirigi-Tas przedstawieniem fragmentu krajobrazu współczesnej romskiej społeczności w Polsce. Pochodząca z jednej z najstarszych w Polsce grupy Bergitka Roma, artystka łączy para-dokumentalne , figuratywne sceny z życia codziennego, dla których inspiracją jest często jej rodzina zamieszkująca miejscowość Czarna Góra u podnóża Tatr, z wielobarwnym, abstrakcjonizującym ornamentem. Obecnie włącza również do swoich prac elementy takie jak pióra i materiały odzieżowe pochodzące zwykle od bliskich jej osób. W 2022 roku artystka będzie reprezentowała Polskę na 59. Biennale Sztuki w Wenecji.
Małgorzata Mirga-Tas (1978) jest polsko-romską artystką – ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni profesora Józefa Sękowskiego, już w pracy dyplomowe „Tabor” w 2004 roku nawiązywała do romskiego dziedzictwa. Początkowo tworzyła rzeźby wykonywane w technice własnej na bazie tektury i kleju. Jej twórczość przeszła transformację – od monochromatycznej tektury do wielobarwnych, ornamentalnych obrazów i instalacji.
akryl na płótnie, 90 x 100 cm
sygnowany na odwrociu:
„MAŁGORZATA MIRGA-TAS | KAKO JÓZEKOS', CZARNA | GÓRA, 2017”
Praca „Wujek Józek” jest typowym dla Małgorzaty Mirigi-Tas przedstawieniem fragmentu krajobrazu współczesnej romskiej społeczności w Polsce. Pochodząca z jednej z najstarszych w Polsce grupy Bergitka Roma, artystka łączy para-dokumentalne , figuratywne sceny z życia codziennego, dla których inspiracją jest często jej rodzina zamieszkująca miejscowość Czarna Góra u podnóża Tatr, z wielobarwnym, abstrakcjonizującym ornamentem. Obecnie włącza również do swoich prac elementy takie jak pióra i materiały odzieżowe pochodzące zwykle od bliskich jej osób. W 2022 roku artystka będzie reprezentowała Polskę na 59. Biennale Sztuki w Wenecji.
Małgorzata Mirga-Tas (1978) jest polsko-romską artystką – ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni profesora Józefa Sękowskiego, już w pracy dyplomowe „Tabor” w 2004 roku nawiązywała do romskiego dziedzictwa. Początkowo tworzyła rzeźby wykonywane w technice własnej na bazie tektury i kleju. Jej twórczość przeszła transformację – od monochromatycznej tektury do wielobarwnych, ornamentalnych obrazów i instalacji.