Rzeźbiarz polski. Uczył się snycerki w cesarsko-królewskiej Szkole Przemysłu Artystycznego we Lwowie, następnie studiował rzeźbę w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Później przez krótki czas przebywał w Wiedniu; z końcem lat dziewięćdziesiątych powrócił do Lwowa. W 1898 roku artysta zdobył pierwszą nagrodę w konkursie na dekorację rzeźbiarską zdobiącą fronton gmachu Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, zaś w 1900 został głównym laureatem konkursu na projekt wodotrysku przed tenże gmach. Wielkim sukcesem z wczesnego okresu działalności artysty było również zdobycie prawa do realizacji trzech płaskorzeźb dekorujących fontannę w Rydze. Odniesione triumfy zadecydowały o ugruntowaniu się renomy rzeźbiarza, który dalsze swe losy związał niemal bez reszty z Warszawą i tamtejszym Towarzystwem Zachęty Sztuk Pięknych. Domeną działalności artystycznej Otto była rzeźba architektoniczna. Do ważniejszych prac wykonanych przez niego w Warszawie należą m.in.: dekoracja hal przy ulicy Koszykowej, gmachu Centralnego Towarzystwa Rolniczego, kamienicy Strzałeckiego w Alejach Ujazdowskich; Mostu Poniatowskiego, Teatru Polskiego, Banku Towarzystw Spółdzielczych; Filharmonii, gmachu hipoteki.
W dziełach rzeźbiarza pojawia się niekiedy stylizacja secesyjna. Najbardziej charakterystyczne dla jego prac jest jednak nawiązywanie do pełnych patosu form barokowych.