Włoski malarz znany przede wszystkim z wedut. Mieszkał m.in. w Modenie, Rzymie (gdzie współpracował z Panninim oraz rodziną Galli da Bibiena), Wenecji (członek-założyciel Accademia di Belle Arti di Venezia), Londynie, Madrycie i Neapolu. Podróżował też do Niemiec.
Oferowane dzieło ma charakterystyczne dla Joliego podejście do kompozycji: ukazanie sporego wnętrza architektonicznego, stanowiącego szkielet dla obrazu, a którego skala jest dodatkowo wzmocniona ukazaniem niewielkich postaci ludzi. Co daje efekt oglądania scenografii teatralnej. Szczególne podobieństwo oferowany obraz wykazuje z "Ruinami doryckiej eksedry" (1760-1770, Caserta, Palazzo Reale). W obu pracach mamy podobne oddanie wiekowości pokazanej budowli. Obszerne muśnięcia białą farbą odzwierciedlają nierówne, uszczerbione krawędzie ścian i stanowią podkreślenie stosunkowo ciemnego, nieprzeniknionego planu całości.