Proweniencja:
– Aukcja Domu Aukcyjnego Agra, 11 X 1992, poz. 39.
Obraz reprodukowany:
– P. Sarzyński, Przewodnik po rynku malarstwa, wyd. Iskry, Warszawa 1999, s. 204, il.
Zasługą Orłowskiego, osiągniętą zresztą przy pomocy Norblina, było zerwanie z klasycyzmem, odwrót od oficjalnego stylu i wczesne przejście na stronę romantyzmu, przede wszystkim zaś podjęcie tematów realistycznych, najpierw polskich, potem rosyjskich.
T. Dobrowolski, Nowoczesne malarstwo polskie, t. I, Warszawa 1957, s. 146.
Aleksander Orłowski, uczeń Norblina i Marcello Bacciarellego w „malarni“ na Zamku, w roku 1802 opuścił Warszawę i wyjechał do Petersburga, gdzie osiadł na stałe. Tu bardzo szybko rozwinął błyskotliwą karierę. Został nadwornym malarzem wielkiego księcia Konstantego Pawłowicza, potem zaś zaczął pracować dla Aleksandra I. Nad Newą, jak pisał Andrzej Dzięciołowski: mógł do woli sycić się malowniczym widokiem egzotycznych, kaukaskich i azjatyckich posiłkowych oddziałów jazdy, ciągnących na Zachód – by na wezwanie cara – przyjść w sukurs Imperium w jego militarnych zmaganiach z Francją (Orientalizm w malarstwie, rysunku i grafice w Polsce w XIX i 1. poł. XX w. [kat. wystawy], Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2008, s. 326). Fascynujące artystę barwne grupy jeźdźców ze wschodu zaczęły pojawiać się w Petersburgu w końcu 1806 r., kiedy po klęsce pod Austerlitz, car Aleksander I wydał manifest zwołujący pospolite ruszenie. Miało ono objąć koczownicze ludy stepowe z azjatyckiej części imperium oraz narody Kaukazu: W nieporównywanie większej liczbie egzotyczni sprzymierzeńcy napłynęli do europejskiej części Rosji w 1812 r., wraz z ich powrotem po abdykacji Napoleona, w 1814 i następnym rozpowszechniona moda na ich wizerunki z wolna zaczęła przemijać, a Orłowski zmuszony był – znów z wielkim powodzeniem – zwrócić się ku karykaturze i rodzajowym scenkom humorystycznym (Orientalizm..., dz. cyt., s. 328).
Motyw umieszczonego na tle pejzażu konnego jeźdźca to temat szczególnie chętnie podejmowany przez Orłowskiego. Wskazać tu można na analogie takie jak: Kirgiz na koniu w Muzeum Narodowym w Krakowie, Kozak w Muzeum Sztuki w Łodzi, Jeździec w Galerii w Odessie (por. Aleksander Orłowski (1777-1832): wystawa dzieł ze zbiorów radzieckich i polskich, XII 1957 – II 1958, Muzeum Narodowe w Warszawie, Muzeum Narodowe w Krakowie, wyd. Arkady, Warszawa, 1957).
olej, płótno dublowane
67 x 54,5 cm
Na górnej listwie krosien malarskich nalepka papierowa (czarny długopis): Orłowski | Jeździec wschodni | 54 x 67 | olej-płótno | 43; na górnej listwie ramy nalepka papierowa (niebieski długopis): 39, po prawej – 1124/VIII | 210 Orł; na prawej listwie (czarny flamaster): 64; na lewej listwie (czarny długopis): D 49538
Proweniencja:
– Aukcja Domu Aukcyjnego Agra, 11 X 1992, poz. 39.
Obraz reprodukowany:
– P. Sarzyński, Przewodnik po rynku malarstwa, wyd. Iskry, Warszawa 1999, s. 204, il.
Zasługą Orłowskiego, osiągniętą zresztą przy pomocy Norblina, było zerwanie z klasycyzmem, odwrót od oficjalnego stylu i wczesne przejście na stronę romantyzmu, przede wszystkim zaś podjęcie tematów realistycznych, najpierw polskich, potem rosyjskich.
T. Dobrowolski, Nowoczesne malarstwo polskie, t. I, Warszawa 1957, s. 146.
Aleksander Orłowski, uczeń Norblina i Marcello Bacciarellego w „malarni“ na Zamku, w roku 1802 opuścił Warszawę i wyjechał do Petersburga, gdzie osiadł na stałe. Tu bardzo szybko rozwinął błyskotliwą karierę. Został nadwornym malarzem wielkiego księcia Konstantego Pawłowicza, potem zaś zaczął pracować dla Aleksandra I. Nad Newą, jak pisał Andrzej Dzięciołowski: mógł do woli sycić się malowniczym widokiem egzotycznych, kaukaskich i azjatyckich posiłkowych oddziałów jazdy, ciągnących na Zachód – by na wezwanie cara – przyjść w sukurs Imperium w jego militarnych zmaganiach z Francją (Orientalizm w malarstwie, rysunku i grafice w Polsce w XIX i 1. poł. XX w. [kat. wystawy], Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2008, s. 326). Fascynujące artystę barwne grupy jeźdźców ze wschodu zaczęły pojawiać się w Petersburgu w końcu 1806 r., kiedy po klęsce pod Austerlitz, car Aleksander I wydał manifest zwołujący pospolite ruszenie. Miało ono objąć koczownicze ludy stepowe z azjatyckiej części imperium oraz narody Kaukazu: W nieporównywanie większej liczbie egzotyczni sprzymierzeńcy napłynęli do europejskiej części Rosji w 1812 r., wraz z ich powrotem po abdykacji Napoleona, w 1814 i następnym rozpowszechniona moda na ich wizerunki z wolna zaczęła przemijać, a Orłowski zmuszony był – znów z wielkim powodzeniem – zwrócić się ku karykaturze i rodzajowym scenkom humorystycznym (Orientalizm..., dz. cyt., s. 328).
Motyw umieszczonego na tle pejzażu konnego jeźdźca to temat szczególnie chętnie podejmowany przez Orłowskiego. Wskazać tu można na analogie takie jak: Kirgiz na koniu w Muzeum Narodowym w Krakowie, Kozak w Muzeum Sztuki w Łodzi, Jeździec w Galerii w Odessie (por. Aleksander Orłowski (1777-1832): wystawa dzieł ze zbiorów radzieckich i polskich, XII 1957 – II 1958, Muzeum Narodowe w Warszawie, Muzeum Narodowe w Krakowie, wyd. Arkady, Warszawa, 1957).