Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli szkoły monachijskiej w malarstwie polskim 2. połowy XIX wieku, obok Józefa Brandta i Władysława Czachórskiego. Mieszkał i działał w Monachium, gdzie zdobył bardzo szybko uznanie krytyki i publiczności. W 890 roku został honorowym profesorem Akademii Monachijskiej.
Malował sceny rodzajowe i rodzajowo historyczne z motywami jeźdźców, koni, polowań. Po podróży do Afryki w 1903 roku zaczął malować również tematy orientalne.