Studia artystyczne odbył w l. 1912-14 i 1918-20 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem J. Malczewskiego i S. Dębickiego. W okresie 1925-27 przebywał jako stypendysta ZPAP w Paryżu, który później wielokrotnie odwiedzał. Prezentował swe prace na Salonie Jesiennym; miał indywidualne pokazy w galeriach Au Sacré du Printemps i Carmine. W 1928 r. powrócił do Krakowa. Wystawiał w krakowskim TPSP, warszawskim Salonie Garlińskiego, TZSP i IPS-ie, oraz we Lwowie. Należał do ugrupowań Nowa Generacja i Zwornik. W 1946 r. przeniósł się do Wrocławia, gdzie wykładał w PWSSP. W 1962 r. został członkiem-założycielem Grupy Wrocławskiej. Na postawę artystyczną Gepperta w znaczący sposób oddziałała narodowo-wyzwoleńcza ikonografia Malczewskiego. Częstym motywem w jego wczesnych pracach były sylwetki jeźdźców w pejzażu, zmonumentalizowane, ujęte w śmiałych skrótach perspektywicznych i szybkim ruchu. Wydobytą mocnym modelunkiem światłocieniowym bryłę obiegał kontur; zgaszona, mroczna tonacja barwna pogłębiała dramatyczny nastrój. Artysta rozwijał wątek narodowych walk i powstań; ukazywał oddziały polskich szwoleżerów, kawalerii i szwadrony ułańskie. Nawiązywał do konwencji malarstwa batalistycznego, kontynuował tradycję sztuki Norblina i Kossaków; czerpał inspiracje z malarstwa Michałowskiego. W sposobie komponowania obrazów bliski był tendencjom nowego klasycyzmu. W Paryżu zafascynowała artystę sztuka renesansu, głównie Veronese`a, obrazy Géricaulta, Delacroix, impresjonistów i fowistów. Prezentowany obraz cechuje typowa dla malarstwa Gepperta bogata, zróżnicowana materia malarska "utkana" z brązów, czerwieni, szmaragdowych zieleni i błękitów. Znamienny dla twórczości artysty z lat 30. jest także znakomity rysunek sugestywnie oddający ruch koni oraz subtelny modelunek walorowy wydobywający krągłość ich kształtów.