Dzieło to jest niezwykle cenne. Nie są bowiem znane tak wczesne akwarelowe studia pejzażowe artysty. Ujawnia ono znakomite opanowanie warsztatu malarza realisty, pozwalające na oddanie świetnie zaobserwowanej, głęboko odczutej natury. Zwraca uwagę wielka biegłość, pomysłowość w sposobie oddania pierwszoplanowych łopianów, zeschniętych traw, bezlistnego krzewu w głębi oraz znakomite odmalowanie przestrzennej materii oświetlonej ściany lasu. Prawdziwym majstersztykiem jest sposób ukazania lasu - gęstwiny drzew, ich różnorodności gatunkowej i feerii jesiennych barw. Malarz uzyskał sugestywny plastyczny obraz masy drzew. Mistrzostwo można też dostrzec w odmalowaniu bezlistnego krzewu określonego kilkoma kreskami i migotliwą plamą imitującą drobne gałązki. Pracę cechuje niezwykle wysmakowany koloryt oparty na czerwieniach i zieleniach.
Jest to znakomite studium jesiennego pleneru, pełnego powietrza i słońca. Podobne cechy stylistyczne posiada studium Łan zboża z tego samego roku (Muzeum Narodowe w Krakowie). Obydwie prace charakteryzuje realistyczne widzenie połączone z umiejętnością oddania chwilowego stanu przyrody.