Obraz wystawiany i wymieniany w:
– Katalog XIII wystawy Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka“ w Krakowie 1909 r. od 20 marca do 30 kwietnia, Kraków 1909, nr kat. 153 (Jesień);
– Przewodnik 84. Stanisław Wyspiański. Jan Stanisławski i jego uczniowie, TZSP, Warszawa 1933, s. 46, nr kat. 212 (własność Jana Czai);
– Sprawozdanie Komitetu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych za rok 1933, Warszawa 1934, s. 30 (Jesień).
W roku 1898 Stanisławski dwukrotnie wyjeżdżał w kolejne podróże na ukochaną Ukrainę, z której tym razem przywiózł połyskujące złotem kopuły Soboru Michajłowskiego w Kijowie. Motyw, skrzących się w oddali, skąpanych w słońcu złotych kopuł, pojawił się u artysty jeszcze nie raz. Przykładem jest prezentowany obraz, który powstał ok. 1901 roku.
Stanisławski uwielbiał tworzyć w plenerze, dlatego poświęcił się małym formom, łatwym w transporcie, dającym możliwość szybkiego malowania prima vista. Dzięki temu stworzył setki „pocztówek“ ukazujących niemal bezkresne przestrzenie pejzażu. Niewielki format pozwalał również skupić całą uwagę na jednym, wybranym przez artystę, motywie. W Jesieni pierwszoplanową rolę odgrywają złote kopuły, pozostały pejzaż, malowany dynamicznie, niemal szkicowo, tworzy jedynie nastrojowe tło.
Jak pisała Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska w Sztuce Młodej Polski: Pobyty i powroty na Ukrainę, do Kijowa, gdzie mieszkała matka artysty, zaowocowały kilkoma wersjami widoków na cerkiew Michajłowską (MNK, MNW, LGS), cerkiew Sofijską i jej dzwonnicę (MNK), malowanymi w latach 1898-1903. W tym czasie Stanisławski skoncentrował się na problemach formalnych, na fakturowych, malowanych szeroko plamach kolorów o przewadze bieli i żółci oraz na fascynujących, złoto połyskujących w słońcu kopułach. To właśnie światło pochodzące od słońca umieszczonego poza kadrem obrazu szczególnie interesowało artystę.
olej, tektura
32 x 23,8 cm
sygn. l.d.: JAN STANISŁAWSKI
Na odwrocie wzdłuż górnej krawędzi nieczytelny napis tuszem; poniżej nalepka TPSP (druk, tusz, pieczęć): Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. | 1909 SZTUKA Nr. 770 | Stanisławski Jan | Adres + |
Dzieło Jesień | Rodzaj ol. Cena; poniżej (ołówkiem): DA | 264; z lewej numer (niebieską kredką): 195 [w kółku];
poniżej stempel z podpisem żony artysty: JAN STANISŁAWSKI | ZE SPUŚCIZNY | POŚMIERTNEJ | [podpis] Janina Stanisławska; poniżej (ołówkiem): Kijów O[gród] | 1901.
Ponadto na górnej listwie ramy fragment nalepki wystawowej warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych z 1933 roku (druk, pieczęć, maszynopis, tusz): 25727 Autor Stanisławski 25727 | J [wyk]onanie ol.
Oznaczenie DA Janina Stanisławska nadawała obrazom ze spuścizny po artyście, które miały zostać wystawione na licytację. Dochód miał być przeznaczony na budowę Domu Akademickiego dla uczniów krakowskiej ASP.
Obraz wystawiany i wymieniany w:
– Katalog XIII wystawy Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka“ w Krakowie 1909 r. od 20 marca do 30 kwietnia, Kraków 1909, nr kat. 153 (Jesień);
– Przewodnik 84. Stanisław Wyspiański. Jan Stanisławski i jego uczniowie, TZSP, Warszawa 1933, s. 46, nr kat. 212 (własność Jana Czai);
– Sprawozdanie Komitetu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych za rok 1933, Warszawa 1934, s. 30 (Jesień).
W roku 1898 Stanisławski dwukrotnie wyjeżdżał w kolejne podróże na ukochaną Ukrainę, z której tym razem przywiózł połyskujące złotem kopuły Soboru Michajłowskiego w Kijowie. Motyw, skrzących się w oddali, skąpanych w słońcu złotych kopuł, pojawił się u artysty jeszcze nie raz. Przykładem jest prezentowany obraz, który powstał ok. 1901 roku.
Stanisławski uwielbiał tworzyć w plenerze, dlatego poświęcił się małym formom, łatwym w transporcie, dającym możliwość szybkiego malowania prima vista. Dzięki temu stworzył setki „pocztówek“ ukazujących niemal bezkresne przestrzenie pejzażu. Niewielki format pozwalał również skupić całą uwagę na jednym, wybranym przez artystę, motywie. W Jesieni pierwszoplanową rolę odgrywają złote kopuły, pozostały pejzaż, malowany dynamicznie, niemal szkicowo, tworzy jedynie nastrojowe tło.
Jak pisała Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska w Sztuce Młodej Polski: Pobyty i powroty na Ukrainę, do Kijowa, gdzie mieszkała matka artysty, zaowocowały kilkoma wersjami widoków na cerkiew Michajłowską (MNK, MNW, LGS), cerkiew Sofijską i jej dzwonnicę (MNK), malowanymi w latach 1898-1903. W tym czasie Stanisławski skoncentrował się na problemach formalnych, na fakturowych, malowanych szeroko plamach kolorów o przewadze bieli i żółci oraz na fascynujących, złoto połyskujących w słońcu kopułach. To właśnie światło pochodzące od słońca umieszczonego poza kadrem obrazu szczególnie interesowało artystę.