Tylko niewiele dzieł Jerzego Hulewicza przetrwało II wojnę światową. Jego dorobek malarski i rękopisy zostały zniszczone w czasie powstania warszawskiego w 1944 r. Znane są przede wszystkim kompozycje o dynamicznych, rytmizowanych liniach przypominające malarstwo formistów. Prezentowane dzieło mogło powstać we wczesnym, paryskim (?), okresie twórczości.
Jerzy Hulewicz - malarz, grafik, pisarz, dramaturg i wydawca. W latach 1904-06 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni J. Unierzyskiego. Przez następne trzy lata kontynuował naukę w Paryżu i w roku 1913 w Monachium. Po powrocie do kraju osiadł w rodzinnym majątku Kościanki. Był prężnym animatorem życia artystycznego Poznania - był członkiem i współzałożycielem poznańskiego TPSP, członkiem ugrupowania Bunt (od 1918), członkiem Koła Artystów Wielkopolskich i Związku Polskich Artystów Grafików. Razem z bratem Witoldem i Stanisławem Przybyszewskim założył dwutygodnik "Zdrój" oraz współorganizował utworzenie spółki wydawniczej "Ostoja". Po stracie majątku pracował w dobrach Radziwiłłów w Pełży na Wołyniu (od ok. 1925), a pod koniec lat trzydziestych zamieszkał w Warszawie. Pracował jako redaktor działu literackiego "Kuriera Porannego" a w czasie wojny, wspólnie z bratem, przy wydawaniu prasy podziemnej. Malował akty, pejzaże, portrety, kompozycje figuralne i obrazy o tematyce religijnej. Po roku 1917 zajął się głównie grafiką. W zgeometryzowanych formach jego dzieł ujawniają się wpływy ekspresjonizmu, kubizmu i twórczości formistów. Swoje prace prezentował na Salonach w Paryżu, w krakowskim, lwowskim i poznańskim TPSP oraz na wystawach Buntu i Formistów. Ponadto był autorem powieści i dramatów oraz wielu rozpraw i artykułów o sztuce.