Głownia zapewne wcześniejsza z końca XVII/ początków XVIII wieku od tasaka janczarskiego, masywna, prosta, długości 553 mm, szerokości przy trzonie 29 mm, lekko rozszerzająca się w części środkowej, grubości przy nasadzie 7 mm, w części środkowej 5 mm, płasko szlifowana z dwoma przygrzbietowymi brudeczkami na obu płazach. Grzbiet płaski, ozdobiony wypukłym ornamentem w postaci falistych wężyków, dwóch wzdłuż zastawy, jednego przy sztychu. Sztych asymetryczny, przygżbietowy. Na grzbiecie, tuż pod nasadą (ok. 45 mm) znajduje się niewielki, półokragły występ z okrągłym otworkiem przez środek. Rękojeść późniejsza, zapewne już z II połowy XVIII wieku, w klasycznej formie spotykanej przy jataganach. Wykonana z barwionej na ciemno kości, z dwóch połówek z wystającymi na boki skrzydełkami, nitowanych do trzonu głowni. Miejsce połączenia obu połówek i trzpienia głowni przykryte mosiężną listewką na której umieszczono siedem dużych, kwadratowych guzów, umożliwiających mocny chwyt dłoni. W dole trzon rękojeści zakończony żelazną tuleją łącząca go z głownia. Brak pochwy.

Oferowany obiekt reprezentuje wczesny typ jatagana tureckiego, wykształconego w ciągu XVII wieku z długiego noża, o stosunkowo prostej jeszcze głowni. Do jego wykonania wykorzystano zapewne głownię od krótkiej szabli używanej przez piechotę turecką w końcu XVII i początkach XVIII wieku, którą oprawiono już w klasyczną rękojeść jataganową, wykształcona w II połowie XVIII wieku i używaną zwłaszcza na terenie tureckich posiadłości na Bałkanach.