Za opinią Hanny Benesz
Myśliwska martwa natura była w XVII wieku bardzo popularnym gatunkiem malarstwa. Polowania - rozrywka arystokracji - powoli stawała się również udziałem bogatego mieszczaństwa. Rosło zatem zapotrzebowanie na pod-noszące prestiż wnętrza, dekoracyjne martwe natury o tej tematyce. Trofea myśliwskie malował już Frans Snyders, lecz najbardziej spopularyzował je jego uczeń - słynny z finezyjnego oddawania różnorakich faktur - Jan Fyt (1611 Antwerpia - 1661 Antwerpia). Inaczej niż jego mistrz, Fyt często malował upolowaną zwierzynę na tle krajobrazu, dodatkowo ożywiając kompozycję obecnością psów. Prezentowany obraz w swojej kompozycji jest bliski grupie myśliwskich martwych natur Jana Fyta z około 1650 roku, które ukazują malownicze spiętrzenie upolowanej zwierzyny u stóp rozłożystego drzewa i towarzyszące psy myśliwskie. Po lewej stronie kompozycji otwiera się zazwyczaj widok na daleki pejzaż. Omawiany obraz powtarza ten schemat kompozycyjny w nieco uproszczonym, mniej bogatym wydaniu. Trofea myśliwskie w tym wypadku to wyłącznie ptactwo, z głównym motywem centralnie przedstawionej czapli, która - zawieszona za nogę na gałęzi drzewa - ukazana została z szeroko rozłożonymi skrzydłami, podczas gdy długa szyja, głowa i dziób spoczywają na ziemi tworząc element diagonalny. Bardzo dekoracyjny rysunek tego ptaka, zróżnicowane i pełne napięcia postawy psów przydają przedstawieniu dynamiki charakterystycznej dla malarstwa doby baroku. Propozycja atrybucji dzieła Janowi Fytowi jest uzasadniona.