Grafika reprodukowana m. in. w : "Witold Wojtkiewicz 1879-1909", katalog wystawy z 1976, Muzeum Narodowe, Kraków 1989, t. 2, s. 125; "Zawsze Młoda! Polska sztuka około 1900", praca zbiorowa, Muzeum Narodowe, Kraków 2012, il. s. 71; "Między ironią a melancholią. Witold Wojtkiewicz 1879-1909", Muzeum Śląskie w Katowicach, maj – lipiec 1999, il. s. 9.
"Sichulski, obok Karola Frycza, Stanisława Kuczborskiego, Stanisława Rzeckiego oraz Wojciecha (!) Wojtkiewicza, wszedł do grona krakowskich prześmiewców, którzy przy kawiarnianym stoliku Cukierni Lwowskiej Jana Apolinarego Michalika wpadli na pomysł opracowania litograficznej teki karykatur aktorek i aktorów w rolach z granych ówcześnie sztuk – "Wesela", "Erosa i Psyche", "Dzieci Waniuszyna", "Sióstr bliźnich", "Wesela Figara", "Kościuszki pod Racławicami", "Anastazji", "Kupca Weneckiego", "Półdziewic" i "Ślubów panieńskich". I tak pod kierunkiem Rzeckiego narodziła się w 1904 roku sławna "Teka Melpomeny", odbita bezpłatnie przez Zenona Pruszyńskiego, przyjaciela artystów, wiernego ich sprzymierzeńca w zabawie". ( M. Grońska "Grafika w książce, tece i albumie", Ossolineum, 1994, ss. 29, 30).
Malarz, rysownik, grafik ilustrator, wybitny przedstawiciel sztuki przełomu XIX i XX wieku. Początkowo kształcił się w warszawskiej Klasie Rysunkowej u A. Badowskiego i J. Kauzika. W latach 1903 – 1906 kontynuował studia w krakowskiej ASP u L. Wyczółkowskiego, J. Pankiewicza i T. Axentowicza. W 1907 na zaproszenie André Gide`a wyjechał na kilka miesięcy do Paryża, gdzie w Galerie Druet miała miejsce jego pierwsza indywidualna wystawa. W Krakowie Wojtkiewicz związał się z kabaretem literacko-artystycznym "Zielony balonik", od 1905 był członkiem "Grupy Pięciu", należał do TAP "Sztuka" i do Grupy "Zero". Twórczość Wojtkiewicza, nacechowana melancholią, symbolizmem, skłonnością do groteski, zaliczana jest do najwybitniejszych osiągnięć malarstwa młodopolskiego. W jego rysunkach satyrycznych i karykaturach, zamieszczanych m. in. na łamach "Kuriera Świątecznego", "Wędrowca", "Tygodnika Ilustrowanego", Liberum Veto", uwagę zwraca ekspresyjna deformacja sylwetek ludzkich, prowadzona płynną, giętką linią, eksponująca groteskowość i elementy brzydoty.
Jadwiga Mrozowska jako Psyche w sztuce Jerzego Żuławskiego Eros i Psyche, 1904
autolitografia kredką, z "Teki Melpomeny", 33,7 x 19,9 cm,
sygn. na kamieniu l.d.: W Wojtkiewicz.
Teka wydana w Zakładzie Litograficznym A. Pruszyńskiego, Kraków 1904.
Grafika reprodukowana m. in. w : "Witold Wojtkiewicz 1879-1909", katalog wystawy z 1976, Muzeum Narodowe, Kraków 1989, t. 2, s. 125; "Zawsze Młoda! Polska sztuka około 1900", praca zbiorowa, Muzeum Narodowe, Kraków 2012, il. s. 71; "Między ironią a melancholią. Witold Wojtkiewicz 1879-1909", Muzeum Śląskie w Katowicach, maj – lipiec 1999, il. s. 9.
"Sichulski, obok Karola Frycza, Stanisława Kuczborskiego, Stanisława Rzeckiego oraz Wojciecha (!) Wojtkiewicza, wszedł do grona krakowskich prześmiewców, którzy przy kawiarnianym stoliku Cukierni Lwowskiej Jana Apolinarego Michalika wpadli na pomysł opracowania litograficznej teki karykatur aktorek i aktorów w rolach z granych ówcześnie sztuk – "Wesela", "Erosa i Psyche", "Dzieci Waniuszyna", "Sióstr bliźnich", "Wesela Figara", "Kościuszki pod Racławicami", "Anastazji", "Kupca Weneckiego", "Półdziewic" i "Ślubów panieńskich". I tak pod kierunkiem Rzeckiego narodziła się w 1904 roku sławna "Teka Melpomeny", odbita bezpłatnie przez Zenona Pruszyńskiego, przyjaciela artystów, wiernego ich sprzymierzeńca w zabawie". ( M. Grońska "Grafika w książce, tece i albumie", Ossolineum, 1994, ss. 29, 30).
Malarz, rysownik, grafik ilustrator, wybitny przedstawiciel sztuki przełomu XIX i XX wieku. Początkowo kształcił się w warszawskiej Klasie Rysunkowej u A. Badowskiego i J. Kauzika. W latach 1903 – 1906 kontynuował studia w krakowskiej ASP u L. Wyczółkowskiego, J. Pankiewicza i T. Axentowicza. W 1907 na zaproszenie André Gide`a wyjechał na kilka miesięcy do Paryża, gdzie w Galerie Druet miała miejsce jego pierwsza indywidualna wystawa. W Krakowie Wojtkiewicz związał się z kabaretem literacko-artystycznym "Zielony balonik", od 1905 był członkiem "Grupy Pięciu", należał do TAP "Sztuka" i do Grupy "Zero". Twórczość Wojtkiewicza, nacechowana melancholią, symbolizmem, skłonnością do groteski, zaliczana jest do najwybitniejszych osiągnięć malarstwa młodopolskiego. W jego rysunkach satyrycznych i karykaturach, zamieszczanych m. in. na łamach "Kuriera Świątecznego", "Wędrowca", "Tygodnika Ilustrowanego", Liberum Veto", uwagę zwraca ekspresyjna deformacja sylwetek ludzkich, prowadzona płynną, giętką linią, eksponująca groteskowość i elementy brzydoty.