Artysta wybitny, zaliczany przez krytykę światową do współtwórców Sztuki XX wieku.
W malarskiej spuściźnie Kantora można wyróżnić szereg faz. W drugiej połowie lat 1950 i początku lat 1960 artysta przyswoił sobie zasady malarstwa taszystowskiego absolutyzującego rolę malarskiego gestu. Z tego też okresu pochodzi prezentowana kompozycja, która uzmysławia zauroczenie Kantora malarstwem materii. Artysta zastosował tu dosadne, niemal rzeźbiarskie efekty fakturalne.