Pochodzenie: krąg Rodziny artysty.

Immaculata (łac. niepokalana) to typ ikonograficzny Marii, powstały w wyniku utożsamienia jej z Niewiastą Apokaliptyczną, opisaną w wizji św. Jana: Potem wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta mandorlą obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu (Ap 12,1). Immaculata jest przedstawieniem Marii bez Dzieciątka, w młodym wieku, odzianej w suknię i błękitny płaszcz. Jest ona ukazana na tle nieba, jej głowę otacza mandorla i korona z gwiazd, zaś stopy spoczywają na półksiężycu oplecionym przez węża.

Wątki religijne w twórczości Matejki pojawiają się często. Artysta był osobą głęboko wierzącą, szczególnym zaś kultem darzył Matkę Bożą. Wśród jego najwcześniejszych dzieł znajduje się powstałe w roku 1852 roku Niepokalane Poczęcie. O szkicu wyobrażającym Matkę Bożą, stojącą na kuli i depczącą wężą, pisze Elżbieta Matyaszewska: Rysował Ją czternastoletni chłopiec i można zatem przyjąć, że wynikało to bardziej z jego wewnętrznej duchowej potrzeby niż jakichkolwiek studiów w tym kierunku prowadzonych („Wierzę w cuda nie od dziś”. Religia w życiu i twórczości Jana Matejki, wyd. TN KUL, Lublin 2007, s. 61)

Do jego najbardziej znanych dzieł, przedstawiających Matkę Bożą, należą m.in. Królowa Korony Polskiej. Matka Boża unosząca się nad klasztorem jasnogórskim podczas oblężenia przez Szwedów, Wniebowzięcie, Matka Boża z Dzieciątkiem. Oferowany obraz mógł powstać jako szkic do zamierzonego dzieła olejnego, bądź też do witraża lub fresku, które również należą do oeuvre wielkiego twórcy.