Studia artystyczne odbył w latach 1905-09 w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Mehoffera. Okres 1909-13 spędził w Paryżu, gdzie zafascynowała go sztuka muzealna; kopiował obrazy dawnych mistrzów z kolekcji Luwru. Podróż do Włoch pogłębiła jego znajomość sztuki renesansowej. Był współtwórcą i prezesem grupy "Rytm" propagującej estetykę nowego klasycyzmu. Działał w niej w latach 1921-1932. Od 1926 r. należał do Stowarzyszenia Artystów Grafików "Ryt", zaś od 1932 do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". W latach 1927-33 wykładał malarstwo i kompozycję w Instytucie Sztuk Plastycznych w Warszawie.
Borowski był czołowym reprezentantem klasycyzującego nurtu w polskim malarstwie okresu międzywojennego. Estetyka nowego klasycyzmu opierała się na antycznych i renesansowych wzorach komponowania obrazu, na które nakładały się impulsy płynące z Paryża: teoria nowego ładu klasycznego M. Denisa, wydobycie walorów konstrukcji w pracach A. Deraina oraz dekoracyjność zrytmizowanych układów w malarstwie H. Matisse`a. Borowski stosował statyczną, wyważoną, zamkniętą w sobie kompozycję i syntetyczną, zgeometryzowaną formę; akcentował jakości rytmiczne - powolny, łagodny rytm linii i szybki, przerywany, pulsujący rytm świateł ślizgających się po powierzchniach. Walory rysunkowe uzyskiwały w jego obrazach prymat nad stłumioną, pastelową kolorystyką. Tej wyestetyzowanej stylistyce odpowiadał pogodny nastrój wyobrażonych scen harmonijnie wpisanych w sielankowy krajobraz, oddających jedność człowieka i natury. Oferowana litografia, pochodząca z dojrzałego okresu twórczości artysty, prezentuje typową dla sztuki Borowskiego stylistykę. Taneczny rytm grupy: arlekina, kobiety, dwóch chłopców i osiołka, a jednocześnie klasycyzyjąca dostojność ich póz, tworzą nastrój ponadczasowej sielanki. Litografia stanowi uproszczony wariant kompozycji "Idylla" wykonanej w technice pastelu. (por. katalog aukcyjny Polswiss Art, 3.12.1995, poz.3).