Tematem pracy stała się forma portretu jaką jest wizerunek odbity w lustrze. Intencją Małgorzaty Szymankiewicz było stworzenie takiego obiektu, który zaprzecza swojej funkcji i uniemożliwia dokładne zobaczenie odbicia znajdującej się przed nim osoby. Spojrzenie, choć wydaje się pewną formą panowania nad sytuacją, jest w istocie procesem dwustronnym – patrzymy, ale jednocześnie stajemy się obiektem czyjegoś spojrzenia, oceny, lub osądu. Jesteśmy jednocześnie podmiotem i przedmiotem oglądu, zatem możemy postrzegać jedynie poprzez kontekst otoczenia lub spojrzenia innych. Sama praca bliska jest idei lacanowskiej puszki sardynek: zostajemy pochwyceni przez spojrzenia z zewnątrz. Czasami oko ,,Innego" staje się uwewnętrznioną częścią nas samych, nie potrafimy spojrzeć na siebie inaczej niż poprzez oceny innych. Prezentowane lustro stawia pytanie na ile istnieje pojęcie twarzy autentycznej. Kontekst społeczny czy kulturowy sprawia, że być może twarz jest jedynie maską lub rolą jaką przyjmujemy.

Małgorzata Szymankiewicz (ur. 1980) Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu z 2005 roku (Wydział Malarstwa i Wydział Edukacji Artystycznej). W 2019 roku uzyskała stopień doktora habilitowanego w Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. Profesor Akademii Sztuki w Szczecinie; jako adiunkt współprowadzi pracownię malarstwa na Wydziale Malarstwa. Jej prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Poznaniu, Muzeum Narodowego w Gdańsku, „Zachęty” w Szczecinie i Poznaniu, Galerii Bielskiej BWA, kolekcji Pizzuti w Columbus (Ohio, Stany Zjednoczone), Oddziale Sztuki Współczesnej Muzeum Narodowego w Szczecinie oraz w kolekcji Pekao Project Room Zamek Ujazdowski w Warszawie, a także w innych prywatnych kolekcjach w kraju i za granicą.