Głownia stalowa, obustronnie ciągniona w szerokie zbrocze, z przygrzbietową bruzdeczką - szlifowaną od połowy zastawy do pióra. U nasady zewnętrznego płazu bity napis: „S. wz. 34”; u nasady płazu wewnętrznego: „H. LUDWIKÓW / KIELCE”. Na grzbiecie u nasady cecha odbioru rzeczoznawcy inż. Tadeusza Księżyckiego („K/2” w owalu) i nr „6027”. Jelec mosiężny, krzyżowokabłąkowy; tylne ramię zakończone otworem na temblak; część przednia załamana pod kątem prostym tworząc kabłąk. Rękojeść z niewielkim wybrzuszeniem, w okładzinach bukowych o 11 karbach. Głowica z mosiężnym kapturkiem, z krótkim warkoczem. Pochwa stalowa z 1 ryfką z brajcarkiem; na trzewiku bity numer nieco zatarty „[6]027”, taki sam, jak na głowni.
Szabla polska, kawaleryjska, wz. 34, w pochwie
stal, mosiądz, drewno bukowe; dł. głowni 82,5 cm, krzywizna 3,4 cm; dł. całk. 95,5 cm, w pochwie 98,5 cm.
Polska, Kielce, po 1934
Głownia stalowa, obustronnie ciągniona w szerokie zbrocze, z przygrzbietową bruzdeczką - szlifowaną od połowy zastawy do pióra. U nasady zewnętrznego płazu bity napis: „S. wz. 34”; u nasady płazu wewnętrznego: „H. LUDWIKÓW / KIELCE”. Na grzbiecie u nasady cecha odbioru rzeczoznawcy inż. Tadeusza Księżyckiego („K/2” w owalu) i nr „6027”. Jelec mosiężny, krzyżowokabłąkowy; tylne ramię zakończone otworem na temblak; część przednia załamana pod kątem prostym tworząc kabłąk. Rękojeść z niewielkim wybrzuszeniem, w okładzinach bukowych o 11 karbach. Głowica z mosiężnym kapturkiem, z krótkim warkoczem. Pochwa stalowa z 1 ryfką z brajcarkiem; na trzewiku bity numer nieco zatarty „[6]027”, taki sam, jak na głowni.