Jerzy Piotrowicz (1943-1999)

Uprawiał równolegle malarstwo i rysunek oraz grafikę (techniki metalowe).

Studiował na Wydziale Malarstwa PWSSP w Poznaniu pod kierunkiem Mariana Szmańdy, dyplom otrzymał w pracowni grafiki prof. Tadeusza Jackowskiego w 1972 roku.

W swoich pracach poruszał wiele tematów, z czego najważniejsze są cykle poświęcone motywom biblijnym, tradycji malarskiej oraz jej wielkim mistrzom.
Korzystał z różnych technik malarskich i graficznych, samemu mając świadomość roli tradycji dla kształtu sztuki współczesnej, ale przede wszystkim dla niego samego.
Często nawiązywał dialog z wielkimi mistrzami sztuki, składając im hołd i podziękowanie, samemu oddalając się od teraźniejszości.

Był artystą z wyboru samotnym, zbuntowanym wobec pozbawionej fundamentów sztuki nowej. Wierzył w siłę wyobraźni i prawdy zawartej w ekspresyjnym geście malarskim. Nigdy nie porzucił przekonania o autentyczności sztuki pochodzącej na równi z duszy i ciała artysty. Jego postawa stała się równie wyraźnym obrazem jak te malowane w jego pracowni.

Prace artysty znajdują się w zbiorach muzealnych (Muzeum Narodowe w Krakowie i Poznaniu) oraz w wielu prywatnych kolekcjach w kraju i za granicą.