Sztuka ludowa Hucułów, domorosłych artystów rozwinęła się samoistnie, tworząc własny styl, własne zasady oraz własną szkołę artystyczną. Ich twórczość stanowiła odrębną skarbnicę sztuki, która trwała niczym wysepka nie tylko w Polsce, ale zapewne w Europie. Z uwagi na otoczenie, w jakim żył Hucuł od wieków, warunki górskie zmuszały go do usamodzielnienia się i samowystarczalności poza naturalnie nielicznymi artykułami pierwszej potrzeby. Z tej też przyczyny posiadał umiejętności tkactwa i kuśnierstwa. Od początku swego osadnictwa w Karpatach był przede wszystkim pasterzem, a dopiero później tkał na ręcznym warsztacie z owczej wełny wzorzyste koce oraz sukno, które barwił wyciągami z ziół i drzew. Wszystkie produkty rękodzielnicze wyrabiane na Huculszczyźnie miały znaczenie użytkowe. Ze względu jednak na barwność wyrobów huculskich Pogórzanie i Podolanie oraz turyści i letnicy chętnie nabywali je na jarmarkach w Kołomyi, Kosowie, Kutach, Nadwórnej czy Śniatyniu.
Portret mężczyzny w czapie-nausznicy, odzianego w strój huculski, odwróconego do widza prawym profilem malowany jest niezwykle barwnie i lekko. Mnogość zieleni, pomarańczu, szafiru, czerwieni w stroju huculskim dopełniona jest dodatkowo przez geometryczne wzory, hafty, liczne szwy i kieszenie.