Ukończył studia w petersburskiej ASP, gdzie był uczniem D. Kardowskiego, doskonałego rysownika i znawcy technik malarskich. Po wojnie, w 1920 roku, Sleńdziński powrócił do Wilna, gdzie zainicjował powstanie Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków. W latach 1923-25 przebywał we Włoszech, przede wszystkim w Rzymie, gdzie zrodziła się jego fascynacja sztuką włoskiego quattrocenta. W 1925 roku objął katedrę malarstwa monumentalnego na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Odbywał liczne podróże, m.in. do Paryża, Anglii i Hiszpanii, podczas których pogłębiał swą wiedzę na temat sztuki dawnej, a także techniki i warsztatu dawnych mistrzów. W latach 1927-29 odbył podróże na Bliski Wschód i do Afryki, a także Grecji. Po drugiej wojnie osiadł w Krakowie, gdzie objął katedrę rysunku i rzeźby na Wydziale Architektury krakowskiej Politechniki (w latach 1948-56 był prorektorem i rektorem tej uczelni). Wystawiał w Polsce i na wystawach zagranicznych, miał wystawy indywidualne w krakowskim TPSP (1950, 1957) oraz w warszawskiej "Zachęcie" (1960). W 1928 roku był laureatem nagrody Polskiej Akademii Umiejętności za "Portret żony", w 1937 roku otrzymał złoty medal za polichromowaną płaskorzeźbę na międzynarodowej wystawie "Sztuka i technika" w Paryżu. Dzięki studiom nad tradycyjnymi technikami, warsztat malarski artysty przypomina warsztat starych mistrzów. Malarz przywiązywał dużą wagę do zagadnienia rysunku, co było niewątpliwym śladem zainteresowań renesansem. Pejzaże należą do rzadkości w ouevre artysty, w którym dominują przedstawienia postaci.