Tytuł prezentowanego obrazu wiedzie widza ku bezpośrednim skojarzeniom z muzyką. "Quadrille", czyli kadryl to taniec salonowy z XVIII wieku modny za czasów Napoleona I we Francji. Wkrótce stał się popularny w całej Europie. Składa się z pięciu figur, tańczony jest przez 4 pary ustawione w kwadrat. W prezentowanym obrazie Stańczaka bez trudu odnajdujemy wirowanie, rytm i podstawową figurę historycznego tańca. "Muzyczność" obrazów Stańczaka podkreślana jest przez wszystkich badaczy jego malarstwa, wynika z wielkiej miłości artysty do muzyki - w młodości pragnął zostać wiolonczelistą, jednak koleje losu i poważna choroba pokrzyżowały te plany. Wśród obrazów bezpośrednio nawiązujących do muzyki, poza prezentowanym "Homage to Quadrille", wymienić należy "Low Sound" (1998), "Resonance in Orange" (1971), "Solo Twist" (1977), "Homage to Quadrille, Gray" i "Homage to Quadrille, Gray Warm" (1975), "Constant Sound" (1974-1975), "Baroque" (1983), czy cykl "Quartet in Cadmiums" (1994).
Julian Stańczak to artysta polskiego pochodzenia, jeden z prekursorów i czołowych przedstawicieli op-artu. Uważa się nawet, że termin "op-art" pochodzi od tytułu jego pierwszej indywidualnej wystawy w Nowym Jorku "Optical Paintings" w Martha Jackson Gallery (1964). Sam artysta odnosił się do niego z rezerwą, uważając to określenie za zbytnie uproszczenie jego założeń artystycznych, w których istotną rolę odgrywało zawsze studiowanie natury i relacji kolorystycznych występujących w obserwowanej rzeczywistości. Studiował w Cleveland Art Institute oraz na Uniwersytecie Yale, gdzie jego mistrzem był jeden największych klasyków abstrakcji geometrycznej XX wieku, Joseph Albers. Karierą Stańczaka w latach 60. zajęła się prestiżowa galeria Marthy Jackson, niedługo potem w Europie zaczęła promować go najważniejsza dla tego kierunku paryska galeria Denise Rene. W 1965 artysta wziął udział w nowojorskiej wystawie "Responsive Eye" w MOMA, która usankcjonowała op-art, jako ważny i modny kierunek sztuki w USA i na świecie. Ostatnio zaobserwować można renesans zainteresowania twórczością artysty. W 2014 roku malarz znalazł się na 6. pozycji listy "15 najgorętszych nazwisk rynku sztuki" ogłoszonej przez Bloomberg-Artnet.
akryl/płótno, 76,2 x 76,2 cm
sygnowany i datowany na odwrociu: `Julian Stańczak | 1975`
na blejtramie sygnowany, datowany i opisany: `JULIAN STAŃCZAK "HOMAGE TO QUADRILLE" 1975`
POCHODZENIE:
- bezpośredni zakup od artysty
- Galeria D. Wigmore Fine Art Inc., Nowy Jork
- kolekcja prywatna, Warszawa
LITERATURA:
- porównaj: Marta Smolińska, Julian Stańczak, Op art i dynamika percepcji, Warszawa 2014, s. 200 (il.) i 204-205 (il.)
Tytuł prezentowanego obrazu wiedzie widza ku bezpośrednim skojarzeniom z muzyką. "Quadrille", czyli kadryl to taniec salonowy z XVIII wieku modny za czasów Napoleona I we Francji. Wkrótce stał się popularny w całej Europie. Składa się z pięciu figur, tańczony jest przez 4 pary ustawione w kwadrat. W prezentowanym obrazie Stańczaka bez trudu odnajdujemy wirowanie, rytm i podstawową figurę historycznego tańca. "Muzyczność" obrazów Stańczaka podkreślana jest przez wszystkich badaczy jego malarstwa, wynika z wielkiej miłości artysty do muzyki - w młodości pragnął zostać wiolonczelistą, jednak koleje losu i poważna choroba pokrzyżowały te plany. Wśród obrazów bezpośrednio nawiązujących do muzyki, poza prezentowanym "Homage to Quadrille", wymienić należy "Low Sound" (1998), "Resonance in Orange" (1971), "Solo Twist" (1977), "Homage to Quadrille, Gray" i "Homage to Quadrille, Gray Warm" (1975), "Constant Sound" (1974-1975), "Baroque" (1983), czy cykl "Quartet in Cadmiums" (1994).
Julian Stańczak to artysta polskiego pochodzenia, jeden z prekursorów i czołowych przedstawicieli op-artu. Uważa się nawet, że termin "op-art" pochodzi od tytułu jego pierwszej indywidualnej wystawy w Nowym Jorku "Optical Paintings" w Martha Jackson Gallery (1964). Sam artysta odnosił się do niego z rezerwą, uważając to określenie za zbytnie uproszczenie jego założeń artystycznych, w których istotną rolę odgrywało zawsze studiowanie natury i relacji kolorystycznych występujących w obserwowanej rzeczywistości. Studiował w Cleveland Art Institute oraz na Uniwersytecie Yale, gdzie jego mistrzem był jeden największych klasyków abstrakcji geometrycznej XX wieku, Joseph Albers. Karierą Stańczaka w latach 60. zajęła się prestiżowa galeria Marthy Jackson, niedługo potem w Europie zaczęła promować go najważniejsza dla tego kierunku paryska galeria Denise Rene. W 1965 artysta wziął udział w nowojorskiej wystawie "Responsive Eye" w MOMA, która usankcjonowała op-art, jako ważny i modny kierunek sztuki w USA i na świecie. Ostatnio zaobserwować można renesans zainteresowania twórczością artysty. W 2014 roku malarz znalazł się na 6. pozycji listy "15 najgorętszych nazwisk rynku sztuki" ogłoszonej przez Bloomberg-Artnet.