W latach 1994-1997 obraz był eksponowany w Muzeum Narodowym w Warszawie.
Obraz jest zapewne tożsamy z długo uważaną za zaginioną pracą Witkacego Hińczowe Stawy wystawianą w TZSP w listopadzie 1907 roku. Wzajemny układ obu jeziorek, ich linia brzegowa, proporcje oraz fragmenty otoczenia w ogólnych zarysach odpowiadają rzeczywistości – tak mniej więcej wyglądają Hińczowe Stawy widziane od Mięguszowieckich Szczytów, prawdopodobnie ze ścieżki prowadzącej na Przełęcz Pod Chłopkiem [...] Pejzaż [...] musiał być malowany jednak nie z natury lecz na podstawie szkicu, fotografii lub w ogóle z pamięci, bo trudno spodziewać się, by artysta taszczył na taką wycieczkę blejtram metrowej szerokości. [...] Obraz przedstawia dwa ciemnobłękitne stawy, widziane z góry, spora część większego z nich przysłonięta jest występem zbocza częściowo kamienistym, częściowo porośniętym zielono-rudą trawą. [...]
Tatrzańskie pejzaże [Witkacego] malowane około 1907 są z pewnością ważnym etapem przejściowym w młodzieńczej twórczości artysty – między gładko malowanymi pejzażami o powierzchni pokrytej werniksem z lat wcześniejszych a ekspresyjnymi wizjami pejzażu z silnie zaznaczonym, niespokojnie wijącym się konturem, jaki pojawia się w jego malarstwie po roku 1910. Hińczowe Stawy malowane nieregularnymi plamami jasnych a jednocześnie nasyconych barw, z wyraźną, grubą, fioletową linia zamykającą od góry błękitno-turkusowe płaszczyzny wody świadczą o przemianach, jakie zachodziły w tym czasie w świadomości młodego artysty i w jego widzeniu otaczającego go świata. [A. Żakiewicz, A Witkacy wciąż maluje...]
Obraz opisany, wymieniony, wystawiany, reprodukowany m.in. w:
– Sprawozdanie Komitetu Zachęty Sztuk Pięknych w Królestwie Polskim za r. 1907, Warszawa 1908, s. 19;
– J. Wiercińska, Katalog prac wystawionych w TZSP w Warszawie w l. 1860-1914, Wrocław 1969, s. 408;
– A. Żakiewicz, A Witkacy wciąż maluje..., Ogród. Kwartalnik. R. VII; Warszawa 1994, nr 1 (17), s. 227-231, il.;
– A. Żakiewicz, Witkacy w Tatrach. O roli młodzieńczych studiów pejzażowych w dojrzewaniu malarza, [w:] „Rocznik Podhalański“, T, 8, 1997-2000, Muzeum Tatrzańskie, Zakopane 2002, s. 116-119, il. 25, s. 117;
– A. Król, Obraz świata, który przemija. Inspiracje sztuką Japonii w malarstwie Jana Stanisławskiego i jego uczniów, Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha, Kraków 2007, s. 99, il. 175;
– A. Żakiewicz, Młodość chłopczyka. O wczesnej twórczości Stanisława Ignacego Witkiewicza 1900-1914, wyd. słowo/obraz/terytoria, Gdańsk 2014, s. 38, il. 24 na s. 41;
– S. Okołowicz, Anioł i syn. 30 lat dialogu Stanisława i Stanisława Ignacego Witkiewiczów, Wyd. Boss & Okołowicz, Warszawa 2015, nota kat. na s. 200, il. na s. 200-201.
olej, płótno
68,3 x 95 cm
sygn. p.d.: St. Ignacy WITKIEWICZ 1907
na odwrocie:
– na g. listwie krosna z l. strony nalepka (druk, długopis): Muzeum Narodowe w Warszawie | Dep. 2337
– centralnie umieszczona nalepka poznańskiego zakładu oprawy i sprzedaży obrazów (druk): L. KWAŚNIK | POZNAŃ | AL. MARCINKOWSKIEGO 19 | OPRAWA I SPRZEDAŻ OBRAZÓW | ROK ZAŁ. 1932
– odręczne dedykacje (długopisem): na górnej listwie krosna z prawej: dla Janusza Jagmina od Matki[...]; na dolnej listwie z prawej: Dla Ewy 1976 Mama
– na górnej listwie ramy nalepka Domu Aukcyjnego Agra-Art z 1997 roku
– obok drukowana nalepka wystawowa: Wystawa | OBRAZ ŚWIATA KTÓRY PRZEMIJA | INSPIRACJE SZTUKĄ JAPONII | W MALARSTWIE JANA STANISŁAWSKIEGO | I JEGO UCZNIÓW | Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha | maj-wrzesień 2007 rok
W latach 1994-1997 obraz był eksponowany w Muzeum Narodowym w Warszawie.
Obraz jest zapewne tożsamy z długo uważaną za zaginioną pracą Witkacego Hińczowe Stawy wystawianą w TZSP w listopadzie 1907 roku. Wzajemny układ obu jeziorek, ich linia brzegowa, proporcje oraz fragmenty otoczenia w ogólnych zarysach odpowiadają rzeczywistości – tak mniej więcej wyglądają Hińczowe Stawy widziane od Mięguszowieckich Szczytów, prawdopodobnie ze ścieżki prowadzącej na Przełęcz Pod Chłopkiem [...] Pejzaż [...] musiał być malowany jednak nie z natury lecz na podstawie szkicu, fotografii lub w ogóle z pamięci, bo trudno spodziewać się, by artysta taszczył na taką wycieczkę blejtram metrowej szerokości. [...] Obraz przedstawia dwa ciemnobłękitne stawy, widziane z góry, spora część większego z nich przysłonięta jest występem zbocza częściowo kamienistym, częściowo porośniętym zielono-rudą trawą. [...]
Tatrzańskie pejzaże [Witkacego] malowane około 1907 są z pewnością ważnym etapem przejściowym w młodzieńczej twórczości artysty – między gładko malowanymi pejzażami o powierzchni pokrytej werniksem z lat wcześniejszych a ekspresyjnymi wizjami pejzażu z silnie zaznaczonym, niespokojnie wijącym się konturem, jaki pojawia się w jego malarstwie po roku 1910. Hińczowe Stawy malowane nieregularnymi plamami jasnych a jednocześnie nasyconych barw, z wyraźną, grubą, fioletową linia zamykającą od góry błękitno-turkusowe płaszczyzny wody świadczą o przemianach, jakie zachodziły w tym czasie w świadomości młodego artysty i w jego widzeniu otaczającego go świata. [A. Żakiewicz, A Witkacy wciąż maluje...]
Obraz opisany, wymieniony, wystawiany, reprodukowany m.in. w:
– Sprawozdanie Komitetu Zachęty Sztuk Pięknych w Królestwie Polskim za r. 1907, Warszawa 1908, s. 19;
– J. Wiercińska, Katalog prac wystawionych w TZSP w Warszawie w l. 1860-1914, Wrocław 1969, s. 408;
– A. Żakiewicz, A Witkacy wciąż maluje..., Ogród. Kwartalnik. R. VII; Warszawa 1994, nr 1 (17), s. 227-231, il.;
– A. Żakiewicz, Witkacy w Tatrach. O roli młodzieńczych studiów pejzażowych w dojrzewaniu malarza, [w:] „Rocznik Podhalański“, T, 8, 1997-2000, Muzeum Tatrzańskie, Zakopane 2002, s. 116-119, il. 25, s. 117;
– A. Król, Obraz świata, który przemija. Inspiracje sztuką Japonii w malarstwie Jana Stanisławskiego i jego uczniów, Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha, Kraków 2007, s. 99, il. 175;
– A. Żakiewicz, Młodość chłopczyka. O wczesnej twórczości Stanisława Ignacego Witkiewicza 1900-1914, wyd. słowo/obraz/terytoria, Gdańsk 2014, s. 38, il. 24 na s. 41;
– S. Okołowicz, Anioł i syn. 30 lat dialogu Stanisława i Stanisława Ignacego Witkiewiczów, Wyd. Boss & Okołowicz, Warszawa 2015, nota kat. na s. 200, il. na s. 200-201.