WYSTAWIANY: Stefan Krygier 1923 – 1997. Muzeum Historii Miasta Łodzi (obecnie Muzeum Miasta Łodzi), Łódź, 1999; Stefan Krygier 1923 - 1997 Muzeum im. Xawerego Dunikowskiego – Oddział MNW, 2000; Stefan Krygier - malarstwo, grafika, rzeźba, Muzeum Architektury we Wrocławiu oraz Muzeum Narodowe w Szczecinie, 2001; Stefan Krygier, Jesus Rafael Soto, Fundacja Verrannemana / Kruishoutem – Belgia, 2001; Stefan Krygier. Pseudogrupy, Piękna Gallery, Warszawa, marzec-kwiecień 2019
REPRODUKOWANY: Stefan Krygier 1923 – 1997. [katalog wystawy indywidualnej] Muzeum Historii Miasta Łodzi (obecnie Muzeum Miasta Łodzi), Łódź 1999; Stefan Krygier - malarstwo, grafika, rzeźba [katalog wystawy indywidualnej] Muzeum Architektury we Wrocławiu oraz Muzeum Narodowe w Szczecinie, Wrocław 2001
Stefan Krygier (1923 – 1997) Jeden z najważniejszych artystów polskiej powojennej awangardy. Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Łodzi, gdzie studiował w latach 1945–1950 pod kierunkiem Stefana Wegnera (Wydział Malarstwa) i Władysława Strzemińskiego (Wydział Plastyki Przestrzennej). W roku 1963 uzyskał dyplom architekta na Politechnice Warszawskiej. W późnych latach 40. Krygier wstąpił do Klubu Młodych Artystów i Naukowców w Warszawie, następnie współtworzył grupę artystyczną St-53 w Katowicach. Zajmował się malarstwem, grafiką, działaniami na pograniczu form przestrzennych i environment. Realizował również projekty architektoniczne i urbanistyczne. Prowadził zajęcia praktyczne oraz wykładał teorię sztuki na swojej macierzystej uczelni w Łodzi od 1957 roku do końca życia. Od czasu studiów zacieśnił swoją znajomość z Władysławem Strzemińskim, wraz z którym opublikował pracę teoretyczną „Widzenie gotyku”. Współpracowali także w realizacjach, jak pisał sam artysta, „o charakterze wystawienniczym i architektury wnętrz”. Krygier wspierał Strzemińskiego w najtrudniejszym dla niego okresie, aż do jego śmierci w 1952 roku. Twórczość Krygiera kształtowała się pod wpływem takich nurtów jak kubizm, konstruktywizm czy unizm zaszczepiony młodym studentom PWSSP przez Strzemińskiego. Wraz z każdą kolejną dekadą Krygier eksplorował nowe techniki i formy wypowiedzi artystycznej. Obrazy z lat 50. inspirowane są sztuką Egiptu i Grecji. Lata 60. to malarstwo materii, rzeźba w drewnie i grafika. W latach 70. artysta tworzył obrazy olejne nawiązujące do konstruktywizmu. Później w latach 80. i 90. zajmował się malarstwem symultanicznym. Krygier, dzięki swoim szerokim zainteresowaniom – artystycznym, teoretycznym i technicznym – pozostawił po sobie dorobek, który stanowi jedno z najciekawszych zjawisk w polskiej sztuce powojennej. Kontynuując tradycję łódzkiej awangardy, umiejętnie łączył ze sobą dziedzictwo sztuki polskiej i światowej z własnymi teoriami na temat fizycznych i metafizycznych granic obrazu. Prace Krygiera znajdują się w wielu muzeach i kolekcjach prywatnych w Polsce i na świecie.
Krygier uwzględnia jeszcze inny aspekt - interesuje go możliwość połączenia w jednym dziele kilku ujęć motywu- -widzianego bezpośrednio i w tym samym czasie, ujmowanego dzięki wyobraźni z innych punktów widzenia. Tak pojęta zasada symultanizmu może znaleźć zastosowanie w przypadku percepcji zdjęcia czy obrazu. Bożena Kowalska
olej, płótno, 115,5 x 99 cm,
sygnowany p.d.: S. Krygier 96, opisany na blejtramie: 1996 r. wym. 115,5 x 99 cm”HERKULES”
WYSTAWIANY: Stefan Krygier 1923 – 1997. Muzeum Historii Miasta Łodzi (obecnie Muzeum Miasta Łodzi), Łódź, 1999; Stefan Krygier 1923 - 1997 Muzeum im. Xawerego Dunikowskiego – Oddział MNW, 2000; Stefan Krygier - malarstwo, grafika, rzeźba, Muzeum Architektury we Wrocławiu oraz Muzeum Narodowe w Szczecinie, 2001; Stefan Krygier, Jesus Rafael Soto, Fundacja Verrannemana / Kruishoutem – Belgia, 2001; Stefan Krygier. Pseudogrupy, Piękna Gallery, Warszawa, marzec-kwiecień 2019
REPRODUKOWANY: Stefan Krygier 1923 – 1997. [katalog wystawy indywidualnej] Muzeum Historii Miasta Łodzi (obecnie Muzeum Miasta Łodzi), Łódź 1999; Stefan Krygier - malarstwo, grafika, rzeźba [katalog wystawy indywidualnej] Muzeum Architektury we Wrocławiu oraz Muzeum Narodowe w Szczecinie, Wrocław 2001
Stefan Krygier (1923 – 1997) Jeden z najważniejszych artystów polskiej powojennej awangardy. Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Łodzi, gdzie studiował w latach 1945–1950 pod kierunkiem Stefana Wegnera (Wydział Malarstwa) i Władysława Strzemińskiego (Wydział Plastyki Przestrzennej). W roku 1963 uzyskał dyplom architekta na Politechnice Warszawskiej. W późnych latach 40. Krygier wstąpił do Klubu Młodych Artystów i Naukowców w Warszawie, następnie współtworzył grupę artystyczną St-53 w Katowicach. Zajmował się malarstwem, grafiką, działaniami na pograniczu form przestrzennych i environment. Realizował również projekty architektoniczne i urbanistyczne. Prowadził zajęcia praktyczne oraz wykładał teorię sztuki na swojej macierzystej uczelni w Łodzi od 1957 roku do końca życia. Od czasu studiów zacieśnił swoją znajomość z Władysławem Strzemińskim, wraz z którym opublikował pracę teoretyczną „Widzenie gotyku”. Współpracowali także w realizacjach, jak pisał sam artysta, „o charakterze wystawienniczym i architektury wnętrz”. Krygier wspierał Strzemińskiego w najtrudniejszym dla niego okresie, aż do jego śmierci w 1952 roku. Twórczość Krygiera kształtowała się pod wpływem takich nurtów jak kubizm, konstruktywizm czy unizm zaszczepiony młodym studentom PWSSP przez Strzemińskiego. Wraz z każdą kolejną dekadą Krygier eksplorował nowe techniki i formy wypowiedzi artystycznej. Obrazy z lat 50. inspirowane są sztuką Egiptu i Grecji. Lata 60. to malarstwo materii, rzeźba w drewnie i grafika. W latach 70. artysta tworzył obrazy olejne nawiązujące do konstruktywizmu. Później w latach 80. i 90. zajmował się malarstwem symultanicznym. Krygier, dzięki swoim szerokim zainteresowaniom – artystycznym, teoretycznym i technicznym – pozostawił po sobie dorobek, który stanowi jedno z najciekawszych zjawisk w polskiej sztuce powojennej. Kontynuując tradycję łódzkiej awangardy, umiejętnie łączył ze sobą dziedzictwo sztuki polskiej i światowej z własnymi teoriami na temat fizycznych i metafizycznych granic obrazu. Prace Krygiera znajdują się w wielu muzeach i kolekcjach prywatnych w Polsce i na świecie.
Krygier uwzględnia jeszcze inny aspekt - interesuje go możliwość połączenia w jednym dziele kilku ujęć motywu- -widzianego bezpośrednio i w tym samym czasie, ujmowanego dzięki wyobraźni z innych punktów widzenia. Tak pojęta zasada symultanizmu może znaleźć zastosowanie w przypadku percepcji zdjęcia czy obrazu. Bożena Kowalska