Hanna Modrzewska-Nowosielska i Leszek Nowosielski byli jednymi z najbardziej cenionych twórców ceramiki artystycznej w powojennej Polsce. Małżeństwo przez lata prowadziło niewielkie atelier w warszawskim MDM-ie, gdzie wystawiali i oferowali swoje wyroby ceramiczne. Mieszkali zaś w domu z ogrodem przy ul. Helenowskiej w Podkowie Leśnej. Dom, w którym stworzyli zaawansowaną technologicznie pracownię i przestrzeń wystawienniczą był ich własnym, osobny światem. Jednocześnie była to pionierska w powojennej Polsce prywatna galeria z plenerową ekspozycją dzieł.
Zanim się spotkali, Hanna i Leszek przeszli zupełnie odrębną drogę twórcza. Nowosielski był z wykształcenia chemikiem, który po wojnie przez kilka lat prowadził własną wytwórnię chemiczną. Malarstwa uczył się prywatnie, w pracowni kolorysty Jana Rubczaka. Jako malarz debiutował w BWA w Gliwicach w 1949 roku. Modrzewska zaś w 1950 ukończyła scenografię na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Pracowała następnie w Teatrze Współczesnym i Operze Warszawskiej, asystując słynnemu artyście Otto Axerowi. Hannę i Leszka połączyła wspólna wizja życia i pracy. Razem rozpoczęli eksperymenty z ceramiką, tworząc własną technikę dekoracji.
Do repertuaru ulubionych form ikonograficznych Leszka należały sceny historyczne, batalistyczne i rycerskie. Hannę interesowały motywy ludowe. W ich pracowni powstawało szerokie spektrum kompozycji - od wedut po abstrakcje. Znamienne było traktowanie ceramiki podobnie do płócien - kompozycje ceramiczne Leszka były spójne formalnie z jego na poły abstrakcyjnym malarstwem. Reliefowa powierzchnia dzieł Nowosielskich realizowana była w koncepcji umownej, fantazyjnej, przywodziła na myśl groteski. Juliusz Chrościcki pisał: "Ponadto w panelach ceramicznych Leszka Nowosielskiego obserwujemy inne rozwiązania, które można kojarzyć z pewnymi konwencjami w sztuce dawnych kultur i średniowiecza, właściwych także sztuce naiwnej i ludowej, jak: uproszczenie kompozycji, pomijanie perspektywy na rzecz kompozycji pasowych czy kulisowych, jak też stosowanie narracji symultanicznej. Synteza kształtów, którą równie dobrze można wywieść z inspiracji kubizmem, archaizacja i sięganie do stylistyk epok minionych, jest wyrazem świadomego kształtowania przez artystę własnej konwencji w sztuce. Operowanie prostotą i jednoczesnym dopracowaniem detalu i ornamentu skutkuje przedstawieniami o charakterze baśniowym, epickim. Przykładem są Polowania czy różne warianty sceny grzechu pierworodnego (Adam i Ewa)" (Juliusz A. Chrościcki, Fascynacje kolorem i kształtem, w: Atelier Nowosielskich. Ceramiczny świat Hanny i Leszka Nowosielskich, Gdańsk 2016, s. 24).
Twórczość artystów Hanny i Leszka Nowosielskich jest przepełniona afirmacją życia, natury i historii. Oboje dążyli do biegłości technologicznej, działając konsekwentnie. Ich spuścizna to liczne dzieła o szerokim spektrum stosowanych technik i mediów. Ale to właśnie ceramika była dziedziną, w której byli pionierami. Prezentowana praca "Adam i Ewa" należy do najpiękniejszych w ich dorobku. Doskonale oddaje intelektualną stronę twórczości Nowosielskich - swobodne czerpanie z motywów historycznych, nawiązań do przeróżnych nurtów, przy niewątpliwej oryginalności i niezależności.

Ukończyła studia na ASP w Warszawie (scenografia) w 1950 r. Przez dwa lata była asystentką Otto Axera podczas pracy w Teatrze Współczesnym i Operze Warszawskiej. Od 1956 r. zajmowała się ceramiką, początkowo dekorowała wyroby porcelanowe. Współpracowała z mężem Leszkiem Nowosielskim przy pracy nad jego reliefowymi kompozycjami ceramicznymi. Jej specjalnością była kameralna rzeźba ceramiczna. Laureatka nagród i wyróżnień na wystawach krajowych i zagranicznych. Prace Hanny Modrzewskiej-Nowosielskiej znajdują się w wielu kolekcjach w Polsce i za granicą.


PODATKI I OPŁATY
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.