Hamlet polny Dudy-Gracza jest natomiast studium bezruchu, apoteozą stagnacji; człowiek i przedmiot tworzą pierwszy, immobilny plan. Obraz ten kojarzy się przez to z malowidłem Wróblewskiego Ukrzesłowiona, będącym przykładem plastycznej realizacji metafory konfrontacyjnej, gdzie temat (człowiek) przechodzi w remat (rzecz). Zastygły w bezruchu Hamlet siedzi na kanapie umieszczonej w szczerym polu. Groteskowe efekty daje sugerowane tytułem zestawienie tej postaci z hetmanem polnym. Obok niego spoczywa czaszka, charakterystyczny atrybut duńskiego księcia, znany z literackiego pierwowzoru. Tradycja teatralna ukazuje najczęściej Hamleta wygłaszającego sławny monolog "być albo nie być" do milczącego odbiorcy - czaszki Yorika, partnera interakcji. To typowy element scenografii Hamleta. Tymczasem tu, na polu, rosną czy leżą główki kapusty. W oddali, na horyzoncie rysują się białe ściany wiejskich chat. Jest to obraz bardzo piękny malarsko [...] o subtelnej kolorystyce i grze światłocienia.
Anna Matuchniak-Krasuska, Hamlet Jerzego Dudy Gracza w oczach publiczności,[w]: Acta Universitatis Lodziensis, Folia Sociologica 25, 1994.

Hamlet jest - wg zapisu na na autorskiej nalepce informacyjnej - drugą wersją Hamleta polnego. Oba obrazy malowane były praktycznie równocześnie, w 1977 roku, oznaczone są kolejnymi numerami (295 i 296).

Hamlet polny był wystawiany i reprodukowany:
- Galeria Autorska Dudy Gracza, Muzeum Górnośląskie w Bytomiu, il. czarno-biała, s. nlb;
- Wystawa obrazów Dudy Gracza, MKiS, CBWA, Zachęta, Warszawa luty 1984, kat. poz. 10, il. barwna, s. nlb.