Studia malarskie rozpoczęła w 1917 r. w warszawskiej SSP pod kierunkiem M. Kotarbińskiego; od 1921 r. kontynuowała naukę w krakowskiej ASP w pracowniach J. Pieńkowskiego i J. Pankiewicza. Weszła w skład Komitetu Paryskiego, z którym wyjechała w 1924 r. - już jako żona Jana Cybisa - do Paryża. Studiując w prowadzonej przez Pankiewicza filii macierzystej uczelni wyjeżdżała na plenery na południe Francji - do La Ciotat i Collioure. W 1931 r. wzięła udział w pierwszej wystawie kapistów w Galerie Zak w Paryżu i Galerie Moos w Genewie. Lata 1931-33 spędziła w Krakowie. W 1933 r. ponownie znalazła się w Paryżu, gdzie odbyła się jej pierwsza indywidualna wystawa w Galerie Renaissance. Po wystawie kapistów w IPS w 1934 r. obrazy artystki zostały zakupione do Państwowych Zbiorów Sztuki. W 1945 r. została powołana przez E. Eibischa - jako pierwsza kobieta w historii uczelni - na stanowisko profesora krakowskiej ASP. W latach 1955-57 odbyła liczne podróże artystyczne do Austrii, Szwajcarii i Francji. Jej sztuka w pełni odzwierciedlała malarską doktrynę kapistów skupioną na morfologii obrazu.; w martwych naturach, pejzażach i portretach relacje między przedmiotami dostarczały artystce pretekstu do rozwijania barwnych harmonii, smakowania kolorystycznych zestrojów i analizowania efektów fakturalnych. Pulsującą tkankę barw świetlistych i dźwięcznych organizowało w obrazach Rudzkiej zastosowanie kontrastu tonów ciepłych i zimnych. W prezentowanej pracy - słonecznym pejzażu spod Gubałówki - jasna tonacja barwna, puentylistycznie robicie barwnych plam na drobiny czystego koloru służą oddaniu efektów luministycznych i radosnego nastroju wiosennego poranka w górach. Spiętrzone plany, naprzemiennie utrzymane w "zimnych" i "ciepłych" tonacjach, tworzą wyważoną, zwartą kompozycję. Znakomity materiał porównawczy stanowi seria pejzaży z Poronina powstałych w 1946 r. eksponowana na retrospektywnej wystawie Rudzkiej w Muzeum Narodowym w Poznaniu (1971, kat. 51, il. 15; kat. 53, 54, 56)
gwasz, papier, 49 x 34,7
sygn. p.d.: H. Rudzka C. / 1946.
Studia malarskie rozpoczęła w 1917 r. w warszawskiej SSP pod kierunkiem M. Kotarbińskiego; od 1921 r. kontynuowała naukę w krakowskiej ASP w pracowniach J. Pieńkowskiego i J. Pankiewicza. Weszła w skład Komitetu Paryskiego, z którym wyjechała w 1924 r. - już jako żona Jana Cybisa - do Paryża. Studiując w prowadzonej przez Pankiewicza filii macierzystej uczelni wyjeżdżała na plenery na południe Francji - do La Ciotat i Collioure. W 1931 r. wzięła udział w pierwszej wystawie kapistów w Galerie Zak w Paryżu i Galerie Moos w Genewie. Lata 1931-33 spędziła w Krakowie. W 1933 r. ponownie znalazła się w Paryżu, gdzie odbyła się jej pierwsza indywidualna wystawa w Galerie Renaissance. Po wystawie kapistów w IPS w 1934 r. obrazy artystki zostały zakupione do Państwowych Zbiorów Sztuki. W 1945 r. została powołana przez E. Eibischa - jako pierwsza kobieta w historii uczelni - na stanowisko profesora krakowskiej ASP. W latach 1955-57 odbyła liczne podróże artystyczne do Austrii, Szwajcarii i Francji. Jej sztuka w pełni odzwierciedlała malarską doktrynę kapistów skupioną na morfologii obrazu.; w martwych naturach, pejzażach i portretach relacje między przedmiotami dostarczały artystce pretekstu do rozwijania barwnych harmonii, smakowania kolorystycznych zestrojów i analizowania efektów fakturalnych. Pulsującą tkankę barw świetlistych i dźwięcznych organizowało w obrazach Rudzkiej zastosowanie kontrastu tonów ciepłych i zimnych. W prezentowanej pracy - słonecznym pejzażu spod Gubałówki - jasna tonacja barwna, puentylistycznie robicie barwnych plam na drobiny czystego koloru służą oddaniu efektów luministycznych i radosnego nastroju wiosennego poranka w górach. Spiętrzone plany, naprzemiennie utrzymane w "zimnych" i "ciepłych" tonacjach, tworzą wyważoną, zwartą kompozycję. Znakomity materiał porównawczy stanowi seria pejzaży z Poronina powstałych w 1946 r. eksponowana na retrospektywnej wystawie Rudzkiej w Muzeum Narodowym w Poznaniu (1971, kat. 51, il. 15; kat. 53, 54, 56)