Popularny pejzażysta warszawski, który warsztat realisty opanował w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem W. Gersona. Swe malarskie umiejętności doskonalił w l. 1886-87 w krakowskiej SSP w pracowni F. Cynka. W 1887 r. wyjechał do Monachium, gdzie studiował przez dwa lata u F. Ferhra. Po powrocie do kraju zamieszkał w Warszawie; odbył też kilka podróży artystycznych do Włoch. W 1900 r. został odznaczony dyplomem honorowym na Wystawie Światowej w Paryżu. W 1907 r. osiadł w Olszance koło Radziwiłłowa. W latach 20., pomimo kształtowania się w polskim malarstwie awangardowych nurtów, pozostał wierny tradycjonalistycznej, realistycznej formule sztuki. Swą konserwatywną postawę potwierdził przynależnością do związanej z Zachętą grupy "Pro Arte". Dominującym tematem w jego malarstwie były pejzaże mazowieckie, widoki miejskie (m.in. z Krakowa i Wenecji) i podgórskie (m,in. ze Szczawnicy i Myślenic) utrzymane w mrocznej tonacji barwnej wywodzącej się z monachijskiej tradycji bądź rozjaśnione pod wpływem zainteresowania impresjonizmem (por. katalog wystawy monograficznej urządzonej w Muzeum Okręgowym w Żyrardowie w 1993). Oferowany obraz - o stylistyce nawiązującej do krajobrazów francuskich barbizończyków i dziewiętnastowiecznych polskich pejzażystów, Z. Sidorowicza, W. Maleckiego, J. Szermentowskiego - cechuje werystyczne traktowanie roślinności i stonowana, zdominowana przez rudawe brązy kolorystyka sugestywnie oddająca jesienną aurę. Strzeliste pnie pierwszoplanowych brzóz - motyw typowy dla dojrzałej fazy twórczości Rapackiego - i ich rozłożyste korony nadają kompozycji rys dekoracyjności.