Malarz, grafik, rysownik. W roku 1927 rozpoczął studia w krakowskiej ASP w pracowni W. Jarockiego i W. Weissa, dwa lata później przeniósł się do warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych do pracowni F. Sz. Kowarskiego. W roku 1935 wyjechał do paryskiej pracowni J. Pankiewicza. W roku 1945 był współorganizatorem gdańskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych, gdzie podjął pracę jako pedagog. Początkowo prowadził Pracownię Rysunku Wieczornego i Malarstwa Architektonicznego, od roku 1965 dyplomową Pracownię Malarstwa. Był autorem polichromii kamienic na Długim Targu w Gdańsku i warszawskiej Starówce. Jego malarstwo zalicza się do nurtu kolorystycznego i nawiązuje do szeroko rozumianej idei sztuki propagowanej przez Józefa Pankiewicza i jego szkołę. Najczęściej tematem jego obrazów były pejzaże, portrety i kameralne martwe natury.

367
Jacek ŻUŁAWSKI (1907-1976)

GÓRALKA, ok. 1957

Olej, płótno; 42,5 x 36,5 cm
Sygnowany p.d.: J Z
Na odwrocie napis ołówkiem: Góralka ok. 1957; białą farbą: M/380/MPG
Obraz wystawiany:1. Marek i Jacek Żuławscy, Oddział Sztuki Współczesnej Muzeum Narodowego w Gdańsku, 2002, poz. 160; 2. Hanna i Jacek Żuławscy. Malarstwo i ceramika, SDA, Galeria Sztuki Współczesnej, Sopot 2013

Potwierdzenie autorstwa przez Ewę Żuławską


* opłata droit de suite

Kup abonament Wykup abonament, aby zobaczyć więcej informacji

Malarz, grafik, rysownik. W roku 1927 rozpoczął studia w krakowskiej ASP w pracowni W. Jarockiego i W. Weissa, dwa lata później przeniósł się do warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych do pracowni F. Sz. Kowarskiego. W roku 1935 wyjechał do paryskiej pracowni J. Pankiewicza. W roku 1945 był współorganizatorem gdańskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych, gdzie podjął pracę jako pedagog. Początkowo prowadził Pracownię Rysunku Wieczornego i Malarstwa Architektonicznego, od roku 1965 dyplomową Pracownię Malarstwa. Był autorem polichromii kamienic na Długim Targu w Gdańsku i warszawskiej Starówce. Jego malarstwo zalicza się do nurtu kolorystycznego i nawiązuje do szeroko rozumianej idei sztuki propagowanej przez Józefa Pankiewicza i jego szkołę. Najczęściej tematem jego obrazów były pejzaże, portrety i kameralne martwe natury.