Władysław Jarocki - malarz, grafik, architekt, pedagog. Po ukończeniu architektury we lwowskiej Politechnice rozpoczął naukę malarstwa w krakowskiej Akademii u Józefa Mehoffera i Leona Wyczółkowskiego (1902-06). Następnie przez kilka miesięcy uzupełniał studia w Académie Julian w Paryżu. Wiele podróżował: od roku 1904 wielokrotnie odwiedzał Huculszczyznę, Podole i Ukrainę; w 1911 roku przebywał jako stypendysta austriackiego Ministerstwa Oświaty we Włoszech, stale jeździł na Podhale, był w Petersburgu, na Kaukazie, w Stanach Zjednoczonych. W latach 1915-16 służył w wojsku austriackim. Po wojnie rozpoczął pracę pedagoga na wyższych uczelniach we Lwowie. W roku 1921 został mianowany profesorem krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie w latach 1925-28 pełnił funkcję dziekana wydziału malarstwa i rzeźby, a w latach 1933-35 - prorektora. Należał do wielu stowarzyszeń artystycznych - od 1909 był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", od 1910 wiedeńskiej Secesji, należał do krakowskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych, a w latach 1927-24 był jego prezesem. Prowadził ożywioną działalność kulturalno-artystyczną: organizował pokazy sztuki polskiej za granicą, wchodził w skład Komisji Rzeczoznawców dla Państwowych Zbiorów Sztuki (1931-35). Był redaktorem naczelnym pisma "Sztuki Piękne" (1924-34). Malował pejzaże, portrety i sceny rodzajowe inspirowane folklorem Huculszczyzny i Podhala. Zajmował się ponadto grafiką, ilustratorstwem i scenografią teatralną.