Malarka, ilustratorka, scenograf, projektantka tkanin. Naukę rozpoczęła w 1909 roku w szkole Marii Niedzielskiej, na kursach rysunku i sztuki stosowanej J. Bukowskiego. Od 1911 roku studiowała w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych u G. Bittera von Hackla, H. von Habermanna i F. Burkharda. Wiele podróżowała. Od 1912 roku regularnie uczestniczyła w wystawach krakowskiego TPSP, TZSP w Warszawie, Salonie Sztuki Czesława Garlińskiego w Warszawie, Salonie Philipsa w Warszawie, Miejskim Muzeum Przemysłu Artystycznego we Lwowie. Ponadto brała udział w wielu wystawach zbiorowych w kraju i za granicą: m. in. we Florencji, Sztokholmie, Pradze, Wiedniu, Amsterdamie, Paryżu. Zdobyła szereg nagród, szybko osiągając międzynarodową popularność. Poza malarstwem zajmowała się ilustracją książkową, projektowaniem kartonów do tkanin, scenografią, projektowaniem kostiumów, wnętrz, wzornictwem przemysłowym, polichromią. Jej malarstwo inspirowane słowiańską legendą i ludową obyczajowością, przejawia zamiłowanie do fantastyki i historii polskiej. Cechuje je dynamika, teatralna budowa, ujęcie tematu w architektoniczne ramy, dekoracyjność, bogactwo ornamentu. Posługiwała się gwaszem, temperą i akwarelą, poprzestając wyłącznie na malarstwie dekoracyjnym, płaskim i wielobarwnym. Wytworzyła indywidualny styl, którego istotą była płaska plama, podobna do wycinanki, o konturze złożonym z giętkich, bądź prostych linii, technicznie bliskich ludowemu snycerstwu. Z prostotą formy rysunkowej pozostawał w zgodzie surowy, nieraz jaskrawy koloryt, wyraźnie oddzielonych od siebie barw. Wiele malowideł zabarwiała właściwym sobie humorem, czasem nie pozbawionym erotycznej przymieszki. Przedmiotem podobnych obrazów są tęgie i urodziwe, na pół obnażone dziewki lub jędrne akty, oblanych mlecznym światłem boginek.