Rzeźbiarz. Uczył się w Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza i H. Kossowskiego (1868-9) oraz u M. Wiedmanna w akademii monachijskiej (1869-1871). Za wykonaną podczas studiów grupę alegoryczną "Klęski wojny prusko-francuskiej" otrzymał srebrny medal. W latach 1872-1875 przebywał we Włoszech, głównie we Florencji, gdzie pracował pod kierunkiem A. Rivalto. Po powrocie do kraju osiedlił się we Lwowie, skąd kilkakrotnie wyjeżdżał za granicę. Spędził m.in. kilka lat w Chicago, gdzie otrzymał pierwszą nagrodę w konkursie na pomnik Tadeusza Kościuszki (około 1892). W słynnym konkursie na pomnik Mickiewicza dla miasta Krakowa otrzymał trzecią nagrodę (1885). Artysta zdobył dużą popularność w swym rodzinnym mieście jako twórca portretów rzeźbiarskich, popiersi i medalionów z podobiznami przedstawicieli lwowskiego świata kultury. Wykonywał je w gipsie, marmurze, kamieniu i terakocie. Należą do nich m.in. portrety: A. Fredry, K. Brzozowskiego, W. Dzieduszyckiego, zaprzyjaźnionego z artystą H. Rodakowskiego. Artysta portretował ponadto S. Goszczyńskiego, H. Siemiradzkiego (1877, MNK), J. Malczewskiego (1884), J. Matejkę (gips, Lwowska Nowa Galeria Obrazów). Barącz tworzył także rzeźby dekoracyjne do lwowskich budynków użyteczności publicznej, nagrobki, pomniki. Około roku 1879 wykonał posągi: Kopernika, Mickiewicza, Czackiego, Ossolińskiego, Śniadeckiego i Długosza na elewację gimnazjum (wówczas im. Franciszka Józefa). Do gmachu Małopolskiej Kasy Oszczędności wyrzeźbił grupę "Oszczędność" (ok. 1890), do gmachu teatru Skarbkowskiego - popiersie J. N. Kamińskiego (marmur, około 1877), a jako dekorację dla nowo wybudowanego Teatru Miejskiego personifikację Tragedii. Do największych realizacji Barącza należy pomnik konny króla Jana III Sobieskiego wykonany dla miasta Lwowa (odsłonięty w 1898 roku; po II wojnie światowej przeniesiony do Polski, od roku 1960 stoi na Targu Drzewnym w Gdańsku). Inne realizacje artysty to: pomniki Mickiewicza w Karlowych Warach (1898, nie istnieje od 1936) i w Truskawcu, pomnik Zofii Chrzanowskiej w Trembowoli oraz we Lwowie pomniki nagrobne arcybiskupa F. Wierzchlejskiego w katedrze łacińskiej (1899) i Ordona na cmentarzu Łyczakowskim. Barącz brał czynny udział w życiu artystycznym miasta; był członkiem komisji znawców lwowskiego TPSP, należał też do Związku Artystów Polskich we Lwowie. W latach 1872-1893 brał udział w wystawach TPSP w Krakowie, parokrotnie wystawiał w TZSP, a w 1882 roku w Salonie A. Krywulta w Warszawie. Jego prace znajdują się w Muzeum Narodowym w Krakowie oraz Muzeum w Tarnowie.
Ciekawą pozycję w jego dorobku stanowią drobne rzeźby z terakoty, będące m.in. studiami typów ludowych i zwierząt. Prezentowana figura jest najpewniej bozettem do rzeźby z tego cyklu. Przedstawia postać starego górala siedzącego na ziemi, wspartego na jednej ręce. W drugiej trzyma siekierę. Ubrany w serdak oraz koszulę, na głowie ma futrzaną czapkę.